NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
Een paar honderd mensen in Nederland lijden aan het Münchhausen by proxy-syndroom, dat genoemd is naar de beroemde baron die zoveel verhalen uit zijn duim zoog. In de tweedelige thrillerserie Belager van Dana Nechushtan (Total loss, Ivoren wachters) speelt Pierre Bokma een wethouder van Economische Zaken die lijdt aan dit syndroom: hij maakt zijn kinderen opzettelijk ziek om zelf de aandacht van de artsen te trekken, en verzint allerlei smoesjes om hun blauwe plekken en hoofdwonden te verklaren.

Hij veinst vaderliefde door goed naar andere vaders te kijken en hun gedrag te kopiëren, hij lacht alleen als er net iemand kijkt, en omarmt zijn kinderen als er een televisiecamera in de buurt is. Achter deze camera staat de doortastende journaliste Nikki (Kim van Kooten) die hem voor de locale televisie interviewt over het fenomeen Kwaaie Vaders, mannen die de voogdij over hun kinderen is ontzegd. Zonder het door te hebben wordt Nikki gebruikt als pion in het dodelijke spel rondom de voogdij, waarbij ze grote kans maakt geofferd te worden.

Vanaf het begin af aan is duidelijk dat de wethouder veel kwaad in de zin heeft, al was het maar dankzij het uitbundige spel van Bokma, die er een kunst van heeft gemaakt de stalker zo zoetig-villein mogelijk te spelen. Subtiel is Belager, dat in een zeer korte tijd is geproduceerd ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de Vara, dan ook niet te noemen. Als de intrige in de steigers wordt gezet, sprankelt het nog dankzij monter spel en smeuïge plot-ingrediënten (wethouder vrijt met journaliste!), maar tegen het einde toe loopt het drama vast in de ultieme valstrik van het horrorgenre: de onvermijdelijke achtervolging, die in Belager doet denken aan de bootscène van de klassieker Cape Fear. Stanley Kubrick liet een man met een bijl nog filmgeschiedenis schrijven, maar tegenwoordig zijn veel schrikeffecten standaard en sleets geworden. En er moet wat te raden over blijven, is nog steeds een ijzeren filmwet.

De intrige van Belager is iets te helder voor een thriller. De manipulaties van de wethouder zijn vanaf het begin evident, zodat de vraag niet luidt wíe iets heeft gedaan, maar hóe iemand iets gaat doen. Verrassing is hierbij nog altijd het sleutelwoord, maar scenarioschrijvers Alma Poppeyus en Hein Schütz hebben daar niet de nadruk op gelegd. Poppeyus en Schütz, die samen Blonde Dolly hebben geschreven en nu bezig zijn met een scenario over Klaas Bruinsma, hebben wel een tegenwicht gegeven aan het Kwaad dat de wethouder vertegenwoordigt: journaliste Nikki neemt wraak door televisiebeelden met wat knip- en plakwerk zo te manipuleren dat ze uit de context worden gerukt en de wethouder woorden in de mond krijgt gelegd.

De integriteit van het locale televisiestation, die sponsors krijgt toegeschoven door de wethouder, staat sowieso op de tocht. Toch is Belager geen felle aanklacht tegen de media of stalking geworden, maar meer een ambachtelijke bijdrage aan het thrillergenre, dat in Nederland helaas nog steeds te weinig wordt beoefend.

Belager (Dana Nechushtan, Nederland, 2000), Ned.3, 23.08-0.03u. en zaterdag deel 2, 23.10-0.05U.

( a d v e r t e n t i e s )