NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

ELLEN DE BRUIN
Er zijn twee soorten winnen in het leven - en vooral ook in fictie. De ene is de verkeerde soort. Daarbij gaat het om het winnen van wedstrijden, eer, macht, geld, etcetera. Bij de tweede soort gaat het om het het inzicht dat er méér is, dat het ware geluk alleen te vinden is als je je hart opent voor anderen en voor de wereld.

Dat is uiteraard de goede manier van winnen: je wint niet alleen dat inzicht, maar ook nog eens geluk, voor jezelf èn anderen. De grijstinten tussen die twee soorten in - die waar het leven uit bestaat zeg maar - daar hebben we het even niet over. Het gaat nu om een verhaaltje. Om de film By the Sword.

In films met dit thema gaat het als volgt. Jongetjes, mannen ook, komen gemakkelijk in de verleiding om op alleen de eerste manier te willen winnen. Maar als ze zich daardoor laten meeslepen, lopen ze het gevaar zo'n stereotiepe machtsbeluste slechterik te worden als in de Batman- en Bondfilms. Dus moet er iets gebeuren dat hen ertoe beweegt het goede pad te kiezen. En voil, daar heb je je persoonlijke groei, en daarmee je verhaal.

By the sword zit vol jongetjes die een duwtje in de goede richting nodig hebben. Ze bevolken een schermschool. Eén is de leraar, een arrogante, onbereikbare schermkampioen die de 'maestro' genoemd wordt. Dan is er een erg ambitieuze leerling, die zijn schermcarrière zomaar verkiest boven de liefde van een meisje. En tot slot is er de conciërge, een voormalig schermkampioen (incognito) die zijn duwtje al gehad heeft - op een onprettige manier uiteraard - en die nu min of meer een missie heeft om anderen in zijn inzicht te laten delen.

Het is allemaal zo rechtlijnig als maar kan, deze film - een soort Tina Topstrip voor jongens. Dus denkt een meisje dat een jongen de ware voor haar is als ze één keer met hem in bed heeft gelegen. En dus laat de 'maestro' bij wijze van test zijn leerling tegen de conciërge duelleren: "Nu zal hij nooit meer iemand onderschatten". Ook mag de leerling zich van zijn meester vooral niet schuldig voelen als hij iemand verwondt, dat is slap en leidt af van het schermen. En verder wordt er natuurlijk eindeloos geduelleerd, want dat ziet er lekker stoer uit, en ontknoopt het verhaal zich op een manier die je al van mijlenver ziet aankomen. De edel ogende schermsport vertroebelt het nog een beetje, maar By the sword is eigenlijk gewoon de verfilming van een slecht jongensboek. Of, zo je wilt, een remake van Fame, maar dan nog véél platter en met degens.

By the sword (Jeremy Paul Kagan, VS, 1991), BBC1, 0.45-2.10u.

( a d v e r t e n t i e s )