NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het is een trend dat topmensen van nieuwe Internetbedrijven als bestsellerauteurs in talkshows worden geïnterviewd, zodra er een emissie van aandelen komt. De kijkers kunnen dan hun held alvast zien voordat ze hun bank opdracht geven, zonder dat ze te veel lastig worden gevallen met technische details.

Interviewers hebben het te druk om te lezen, dus de aandelenprospectus is als een echte toekomstige bestseller wel toegezonden maar gesloten gebleven. En vertelt u nou eens, hoe voelt dat, zo'n belangrijk moment, zo'n emissie? Gisteren in Het Elfde Uur de Internet-evangelist Maurice de Hond, die zijn bedrijf Newconomy in de beurs zet, net nu ze in Amerika hightech massaal aan het verkopen zijn. Maar Andries Knevel gaf hem een kontje. Knevel was voor zijn doen weinig kritisch, want geen beurskenner, dus hoorde ik niets nieuws. We lopen achter op Amerika, dat wel.

De Hond is al beroemd wegens zijn verkiezingsvoorspellingen en zijn boek over Internet. De laatste tijd hebben we hem zien optreden in televisiereclames voor een telefoonmaatschappij. Terwijl hij in een grote catamaran haastig naar een nieuwe bestemming in zijn netwerk glijdt, zoekt hij op zijn mobiele telefoontje de laatste aandelenkoersen op. Ik vraag me wel af waarom De Hond nog zo primitief zelf op reis moet als hij zulke fantastische elektronische netwerken tot zijn beschikking heeft. Bovendien heeft Knevel de belangrijkste informatie niet aangesneden in het interview en die is helaas ook niet in de prospectus te vinden. Heeft De Hond een gezin, net als Nina Brink? Zoja, dan zou ik zeker niet in zijn nieuwe bedrijf beleggen. Het opmerkelijkste televisiemoment van de week vond ik een fragment uit Lotsverbetering, een documentaire van het getalenteerde duo Schmidt en Doebele over vers gearriveerde jonge immigranten die Nederlands leren in een Amsterdamse school voor nieuwkomers. Veel jongens willen niet handwerken, want "dat is voor vrouwen. Het is te moeilijk voor mij", vinden ze. Leraressen herinneren hen streng aan hun plichten. De emancipatiegedachte dat mannen ook moeten kunnen verzorgen wint het van het ideaal "behoud van eigen cultuur".

De jonge mensen geven de meest uiteenlopende motieven voor hun landverhuizing: een burgeroorlog thuis, een ouder in Nederland of het verlangen hier meer te verdienen dan daar. De ambities zijn in ieder geval huizenhoog. Het opmerkelijkst is het Afghaanse gezin dat op een zwart-wit-televisie kijkt naar de soap Goede Tijden Slechte Tijden. De kinderen zitten op school en hebben eerst aan hun vader de Nederlandse woorden voor "stoel" en "tafel" geleerd. Ze hebben voor de camera verteld over de "ruzie" in hun land, hoe ze de bergen in moesten vluchten, honger hadden en gras moesten verzamelen om te eten. Ze kijken naar de volgende soap-dialoog die ik hier ruw weergeef:"Ludo Sanders heeft nu de leiding genomen en dat kan niet langer."

"Ik neem alle aandelen over en dan doe ik een management buy out."

Tijdens dit gesprek zoomt de camera in op een jongetje van een jaar of zeven dat net in adequaat Nederlands heeft verteld over de grote verhuizing. We zien hem intens geconcentreerd kijken naar de woordenwisseling uit GTST die hij dolgraag zou willen begrijpen. Toen ik zo oud was, las ik cowboystrips en verraste ik huis- en buurtgenoten met kreten als "hands up" en "laat dat pistool vallen". Dit jongetje zal onze beschaving beter begrijpen dan degenen die er allang wonen en een subtieler en minder bloedig vocabulaire opbouwen. "Je hebt tien minuten om je spullen in een doos te pakken. Dit is een management buy out." "Geef het op of ik neem je over." Of "Handen van de muizen en de toetsenborden. Dit is een inval van de Stichting Toezicht Effectenverkeer." Een andere mogelijkheid: "Gireer onmiddellijk dat miljard. Ik moet het nú hebben voor mijn gezin."