NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

YVONNE KROONENBERG
Op sommige vragen krijg je nooit een eerlijk antwoord. Vraag een man of hij wel eens naar de hoeren gaat en hij ontkent. Vraag aan een vrouw of ze damesromans leest en zegt nee. 'Nee!' dat is ook het stellige antwoord dat de straatinterviewer van De Prins op het Witte Paard krijgt, de Canadese documentaire die de IKON woensdag uitzendt.

Mijn antwoord is ja. Ik heb vijf jaar lang Bouquetreeks gelezen, vijf boekjes per week, iedere week. Het begon toen ik een gebroken hart had vanwege de liefde en het hield op, toen ik een nieuwe verloofde ontmoette, een literair bevlogen man, naast wie ik echt geen Bouquetreekboekjes kon gaan liggen lezen. De vraag die de documentaire stelt is, of een vrouw zich dient te schamen voor haar voorkeur, of het echt zulke flutboeken zijn als iedereen zegt. De lezeressen vinden van niet, de schrijfsters leggen uit hoe goed zij hun best doen en hoe moeilijk het genre is, de uitgeefster komt met astronomische verkoopcijfers, wereldwijd, maar ze overtuigen niet.

Dat ligt misschien juist aan die cijfers. Er verschijnen zeventig boeken per maand, een lezeres verslindt er gemiddeld drie per week, sommige auteurs schrijven er acht per jaar en de onbetwiste koningin van het genre, Barbara Cartland (98), meldt trots dat ze 688 boektitels op haar naam heeft staan, die in 36 talen zijn vertaald en 760 miljoen pond hebben opgeleverd. Dat is een beetje veel.

Toch worden de werkelijke kwaliteiten van de boekjes wel degelijk genoemd. Een van de schrijfsters vertelt dat het de kunst is een liefdesverlangen in de lezeres op te roepen, dat gelijke tred houdt met de ontwikkeling van het verhaal. Op het eind van het boek moeten zowel de heldin als de lezeres hijgen van genot als het eindelijk zover is en zij zich smachtend in de armen van de donkere in zichzelf gekeerde man met de doordringende ogen laat vallen. Wie de schrijfster is, die daar aan het woord is, blijft onduidelijk. Haar naam en die van de collega's worden één keer genoemd of getoond door een snelle flits langs de boekomslagen, maar een ondertitel, zoals in documentaires wordt getoond wanneer er een serieuze spreker aan het woord is, ontbreekt. Dat is jammer, want ik had het graag willen weten. Ik ken de namen van de meeste schrijfsters en ik kijk volstrekt niet op ze neer. Damesromans zijn niet slecht geschreven. De verhaallijn is voorspelbaar en de personages zijn zo plat als een dubbeltje, maar dat geldt voor detectives ook en daar schaamt niemand zich voor. Ik denk dat de maakster van de documentaire niet echt van damesromans houdt. Ze heeft afstand willen houden, dat geeft een ongemakkelijk gevoel. Vooral beelden van de romantische cruise waarop lezeressen en schrijfsters meevaren, zijn tamelijk onbarmhartig. Zo is er een Mister Romance-verkiezing, waarbij het mooiste model voor de volgende omslag wordt verkozen. De man die wint, wordt van harte omhelsd door de andere mededingers. Je kunt zien dat ze elkander heel wat appetijtelijker vinden dan die ouwe gebakjes daar in de zaal. Dat is geestig, maar erg onaardig.

Zou ik zelf op zo'n cruise willen? vroeg ik mij af en de oude leeshonger kwam meteen boven. Op een schip in de zon met een eindeloze voorraad Bouquetreeksjes. Ja, is het antwoord, maar of ik lezer of schrijver zou willen zijn, weet ik nog niet.

De Prins op het Witte Paard, woensdag, Ned.1, 22.41-23.36u.