NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Overal ter wereld gaat het zo. Je bent aan het werk, er loopt iemand langs en die zegt, half lacherig, half in ernst: "Peper stapt op.". Meteen is er opwinding in het vertrek. "Wat, echt waar?".

Nee, geen leedvermaak hoor. Je zet de televisie aan en ziet hoe de minister manhaftig het hoofd in de guillotine steekt die daar al vijf maanden stond opgesteld. De hele natie loert mee door die camera's in de volgepakte zaal. Zweet en deodorant van het journaille walmen over het beeldscherm. Zijn er tranen in zijn ogen? Begint hij luid te jammeren? Waar is zijn vrouw Marie-Antoinette? Verscheurt hij zijn stropdas met olifanten? Timmert hij een paar verslaggevers in elkaar? Nee, dat is niet het gebruik in de tv-democratie. Het moet fier en pijnloos en wij, kijkers, zien daar op toe, klaar om elke traan en druppel bloed dankbaar op te likken. Maar Peper laat niets vloeien. "U doet koel en afstandelijk. Zo ken ik u niet", constateert een teleurgestelde Netwerk-verslaggever. De aftredende minister is opgelucht. Zijn baan en alle aandacht heeft hij nog even, pas de volgende ochtend, bij het ontbijt valt de leegte. Hij lacht zijn beulen toe, knikt, noemt hier en daar een naam. Ze zijn nu vol medelijden met hun prooi, hoewel ik in het gehoor hier en daar een brede grijns zie. Als hij weggaat, zullen ze hem volgen als bijen rond de koningin met hun geluidsangels en grote lenzen, zodat hij nauwelijks nog een stap kan verzetten. Vragen wat hij hierna gaat doen, of hij een procedure gaat aanspannen tegen de gemeentelijke onderzoekscommissie. Laatste gerucht over een helikoptervlucht naar Parijs, speculaties over de opvolging. Waar het om gaat, is niet meer belangrijk. Het doelpunt is gescoord, de knock out is geslagen, het publiek is reikhalzend gaan staan. Het drama, of om met CDA-leider De Hoop Scheffer te spreken, "de persoonlijke tragedie" van de opstappende bewindsman is de spannendste politieke televisie. Dan komen de politieke reacties. Kok, de aangeslagen coach, sprak van een "bittere pil". Melkert hapte ongezien een lijkvlieg naar binnen ("groot en pijnlijk moment") en voelde niets. De Kamerleden van de oppositie mochtten niet meejuichen, al kostte het moeite. De Hoop Scheffer hield zich in. De camera stond aan toen hij de aankondiging kreeg van de persconferentie van Peper en ik zag de zenuwen gaan tintelen, zoals overal om hem heen. Maar hij had geleerd van vorige crises. Hij werd de diplomaat die hij was en deed zijn best om zich de positie van Peper in te denken en zijn gezicht stond op groot leedwezen, nee, geen leedvermaak. Maar... wist hij er nog bij te zeggen, "over het tijdstip zijn er vraagtekens". De hele avond archieffilmpjes over de politieke carrièrre van de gevallene, genie, staatsman, zonnekoning, nu slachtoffer, oh, zonde. Groenlinkser Paul Rosenmöller was fel over het hem door de neus geboorde politieke debat. In B&W zag ik hem nog zoeken naar de juiste formulering, bij Den Haag Vandaag had hij hem in een keer goed, zijn slotwoord van de eerdere uitzending: "Als persoon zal hij een oordeel vellen over het onderzoeksrapport maar voor politici is dat niet meer interessant en dat is jammer". Pas later bij Het elfde uur realiseerde ik me hoeveel getrainder de politiek is geworden dan vijftien jaar geleden. Haags burgemeester Deetman was gast en het werd al snel duidelijk waarom hij niet zo gauw meer naar de politiek zal terugkeren. Elke opmerking leidde hij in met tijdwinners als: "Op een paar punten kan inbreng van het CDA worden geleverd", maar Andries Knevel wees dan wanhopig op zijn horloge, riep "de tijd" en "welke punten dan?". Zo langzaam gaat het nu niet meer. De moderne politicus vult op de gewenste plek het antwoord in. "Ik heb de neiging om u met veel warmte te groeten", zei Peper aan het slot van zijn persconferentie maar hij keek of hij de aanwezigen tegen de muur wilde zetten. Gelukkig mag dat niet.