NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Big Brother is de triomf voor de kok. Je kunt nog zo leuk of grappig zijn in gezelschap, alle kijkers op de hand hebben, in de tv-bouwkeet zelf is Willem de belangrijkste persoon, de vip die niemand kwijt wil. Hij kan namelijk goed koken. Onmisbaar in zo'n vrijwillige gevangenis zonder afleiding of speciale geneugtes. En een krap voedselbudget. In de laatste fase durfde niemand hem te nomineren.

Bij de kijkers kan Willem geen goed meer doen. Hij had zijn beste "maatje" Ruud genomineerd, met Bart. Hij zag hen als de belangrijkste concurrenten voor die 250.000 gulden. Hij was voor de camera net iets te expliciet in zijn verlangen om te winnen. In dat grote bubbelbad kon Willem het moeilijk uitleggen. "Ik begrijp je", zei Ruud vriendelijk maar hij deed het niet echt. De aardige kelner, die, eenmaal terug in de keuken, zijn smikkelende gasten hartelijk uitlacht. De interne verhoudingen in de gevangenis zijn heel anders dan die tussen de gevangenen en de kijker. Bart heeft een hoogst individueel showtje opgebouwd maar voor de gevangenen is hij lastig en tegendraads. "Bart zegt nee om het nee". Sinds Karin is weggestemd, heeft de lamlendigheid onder de drie overgebleven Big-Brother-mannen pas goed ingezet. Ze zijn depressief, godverdikkie, blijven nog langer in bed liggen, maken troep, zitten, potverdorie, uren in het bubbelbad, vertellen flauwe grappen, weet je wel, en weten eigenlijk niet meer waar ze het zoeken moeten. Ze moeten leuk doen voor het publiek om te winnen, weten ze, maar wat? Karin hield het moreel hoog door hen te dwingen tot een dagritme. "Bed uit". Voor het publiek leek ze een zeurderige schoolfrik maar de drie mannen blijken niet zonder te kunnen. Big Brother is de triomf voor de afwezige vrouw.

Gisteren probeerden ze wat bekend is van gijzelingsituaties, waar mensen lang gedwongen bij elkaar moeten doorbrengen. Ze haalden gemeenschappelijke herinneringen op. Belangrijke voetbalwedstrijden, erotische scènes uit Turks Fruit, met Carrie Tefsen uit Blue Movie: "die ging tekeer, hei". Ik dacht aan verhalen over gijzelaars die elkaar vermaakten met gedichten, rekenkundige problemen, onderwijs, beschouwingen over filosofie en politiek. Ruud verpieterde. Eerst was hij de troostende vaderfiguur, probeerde iedereen erbij te houden, organiseerde activiteiten. Gaf goeiïge massages aan vrouwen, die hij had weggenomineerd, speelde liedjes op de gitaar. Maar naarmate zijn kudde verder kromp, verloor hij zijn inspiratie. Hij werd zombie-achtiger, trager, sprak vaak over masturbatie en seks. Nu blijft hij de mond roeren over "mijn kluppie Nac. Daar ben ik hartstikke trots op". Zijn spreekwijze werd succesvol geïmiteerd door Paul de Leeuw die eergisteren in het circusprogramma Gala of the Stars zeven koeien mende, vermomd als Ruud. Zou Cees Priem hem nog steeds willen hebben voor zijn wielerploeg? Big Brother heeft een nieuwe betekenis gegeven aan het woord "nomineren". Voor september was "nomineren" de kroon op een prestatie, het voorgeborchte voor de ware roem en overwinning. Bij Big Brother werd het een schervengericht dat aan het volksgericht vooraf gaat. Mensen die elkaar uit de groep mogen weg stemmen, ik heb het vermoeden dat we dit vaker gaan zien. Big Brother heeft deze wrede vorm van democratie respectabel gemaakt. Misschien was het spannender geweest zonder nominatie. Met een blijvende bevolking van negen mensen. Meer conflicten, meer coalities, interessantere gesprekken en ingewikkelder verhoudingen. Maar naarmate het saaier en leger werd in de eindfase, nam het aantal kijkers juist toe. Zo is Big Brother een breuk met de televisie-escalatieladder van bloed, emoties en copulatie. Vanavond de laatste lange marathon- uitzending. Het einde van een historisch televisie-evenement.

Hèhè, hierna kan iedereen zich weer concentreren op de blessures van voetbalsterren.