NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Lukas Keijser
Af en toe was ze nog wel eens stoer, Olivia Newton-John. In de clip van 'Let's get physical' bijvoorbeeld, waarin ze gymt met jongens in minislips die met de seconde gespierder worden. En bij toeval was ze ook nog wel eens angstaanjagend, zoals in de film Grease waarin ze als een ware schizofreen van het ene op het andere moment van een naïef muurbloempje verandert in een woeste, uitbundig dansende en zingende femme fatale.

Maar eigenlijk is de zangeres en actrice al sinds ze in 1974 in een lichtblauw herderinnengewaad deelnam aan het Eurovisie Songfestival, een toonbeeld van braafheid. De rol van rolschaatsende godin die verliefd wordt op een sterfelijke schilder van platenhoezen in de musical Xanadu, is Olivia dan ook op het lijf geschreven. Ze glimlacht zich suf, draagt fladderende japonnen met pofmouwtjes en zingt zoetige liedjes waar geen einde aan lijkt te komen. En als vadertje Zeus haar verbiedt met de schilder wordt onze Oliva natuurlijk niet ondeugend. Haar enorme ogen, die doen denken aan een Japans Mangastripfiguur, staan alleen even op sip.

Nee, Olivia is weinig spannend. En ook om Gene Kelly, of welke andere acteur ook, hoeft Xanadu niet bekeken te worden. Het gaat niet om de personages of om het verhaal. Wie tien minuten mist, kan, als bij een soap, de film nog steeds volgen. Het zijn de kitscherige jaren tachtig high-tech en de simpele, en tegenwoordig veel te weinig gebruikte special effects die de musical wat extra's geven. Schilderijen en etalagepoppen komen tot leven, de dansers zijn omgeven door fluorescerende aura's. Scenes lopen in elkaar over waarbij een soort luxaflex over het beeld schuift, of flitsten weg in een denkbeeldige ruimte. En een dansende Olivia en haar geliefde veranderen opeens in stripfiguren. De film is door de overdadige trucs, kostuums en dansjes verworden tot een videoclip van anderhalf uur die gemaakt lijkt te zijn door een hevig trippende regisseur (Robert Greenwald). Door de vormgeving blijft de film boeien, maar inhoudelijk gebeurt er veel te weinig.

Had Olivia dan ook maar eens gekozen voor een rol die minder bij haar aansloot. Voor Xanadu werd ze genomineerd voor een razzie, de tegenhanger van een Oscar, in de categorie slechtste actrice en er kwam, zoals bij veel van haar Grease-collega's, niets meer terecht van haar filmcarrière. Of zou ze toch nog eens net als John Travolta...

Xanadu (Robert Greenwald, VS, 1980) woensdag, SBS6, 15.20-16.55u.