NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Waarom wil de lach maar niet komen bij Nederlandse televisiecomedies? Ze houden het te gezellig. Het zijn politiek-correcte preekjes aan de Nederlandse kijker, de karakters zijn onherkenbaar of ze ontwijken de hedendaagse hypocrisie door heimwee-onderwerpen.

Nooit worden moderne misstanden op de korrel genomen. Nooit is er een afgrijselijk karakter. Nederland blinkt niet uit in zelfkritiek, zeker de comedy- schrijvers niet. Er draait op dit moment geen enkele spraakmakende televisiecomedie. Ik kan niets aanraden. Ik besefte het tijdens de driedelige BBC-documentaireserie Laughter in the House: the story of British sitcom die het afgelopen weekeinde eindigde. Sinds de jaren vijftig kwam in dat nette land bijna om de twee, drie jaar een nieuwe gewaagde serie uit. Velen zijn hier met ondertiteling vertoond. Nu draaien onder andere op publieke televisie het onuitputtelijke Keeping up Appearances over de vrouw die zich deftiger wil voordoen dan ze is (,,Bucket? Nee Bouquet is de naam'') en Yes, Prime minister. Wat zou een Nederlandse politieke comedy leuk zijn. Op Net5 is Men behaving Badly te zien over twee jonge, alleenwonende mannen en hun narcistische liefdesverlangens. Een Nederlandse tv-maker zou het realisme van van zo'n jonge man die zijn Lat-vriendin vernedert te incorrect of te ongezellig vinden. Het is wel gemakkelijk om telkens naar de Britten te verwijzen. Maar het ontbreekt hier niet aan komisch talent. Die mensen schrijven boekjes of staan voor zalen. Waarom kunnen ze niet worden verleid tot het schrijven en spelen voor een komische dramaserie? In andere tv-genres, drama, documentaire en soms satire kent Nederland wel hoogtepunten. Vanavond is aflevering vijf van de aangrijpende dramaserie De Zeven Deugden. Afgelopen zondag een boeiende documentaire Vrekken. Het verhaal van twee broers in de Peel die hun landbouwwerk hadden opgegeven en midden in braakliggend land op zuinige wijze luierden.

Nederlandse televisiecomedie lijkt wel de grote sluitpost. Door de netverdunning is er geen geld meer voor over. Het is allemaal snel in elkaar gezet. Zelfs vertalingen van Britse comedies zoals 't Zonnetje in Huis zijn door verkeerde timing een flauwe afspiegeling van het origineel. Het vorige week afgelopen Schoon Goed over een wasserette had beter de Rijk-de-Gooyer-show kunnen heten. Met zijn permanente knorrigheid torende De Gooyer boven zijn medespelers uit. Zijn grote komische talent maakte de serie nog het aanzien waard. Maar een wasserettebaas die al zijn volwassen kinderen nog thuis heeft wonen, is mij te veilig en te nostalgisch. Ben zo terug presenteert een abstracte multiculturele samenleving door de ogen van veertigplussers. Helemaal in het teken van conflictloos en keurig antiracisme. De nieuwe medeburgers zijn ook maar gewone mensen zoals jij en ik. Toch zijn er interessante culturele verschillen, zou ik zeggen. In buurten als Delfshaven leveren die spanningen op. In de kapsalon van Ben Zo Terug zien we er niets van terug dan gezellige Saar-en-Swiebertje-toestanden. De BBC heeft het allemaal heel wat realistischer neergezet, compleet met komische, bevooroordeelde autochtonen. Nederlandse comedyschrijvers zijn bang voor dergelijke figuren. Waarom geen Turkse buurman die onder de plak zit van zijn gesluierde vrouw? Je zou wel een Turkse tekstschrijver erbij moeten hebben om ze goed uit te beelden. Onderhand moet er genoeg schrijftalent voorhanden zijn.

De VPRO vluchtte in de slapstick van Bed & Breakfast en Begraven die met het dagelijkse leven niets te maken hadden. De punkertjes van The Young Ones lieten zien dat slapstick herkenbaar kan zijn. De enige Nederlandse spitting image poppen zijn gemaakt voor een reclamespot. Ik zag Bolkestein, Duisenberg en Terpstra praten over de Euro. Hele goede poppen. Ik zou ook wel eens Kok in popvorm willen zien met een woede-uitbarsting over vermeende majesteitsschennis. Of de tetterende Jorritsma. Voor zo'n uitzending zouden de mensen 's avonds thuis blijven.