NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DOOR FRITS ABRAHAMS
Een week geleden zagen we in het programma Ajax ! van Veronica de ondergang van een Ajax-spits. Ronald de Boer, een van de invloedrijkste Ajacieden, werd geïnterviewd over Gabrich, de nieuwe Argentijnse aanwinst. De Boer zuchtte lang. Er viel een ongemakkelijke stilte. ,,We moeten nog aan hem wennen'', zei De Boer. Weer was het even stil. ,,Zie je het wel met hem zitten?'' vroeg de interviewer. De Boer dacht: nú. Hij zei: ,,Normaal zeg ik het niet zo hard, maar ik moet het nog zien.''

Als ik Gabrich was geweest, zou ik onmiddellijk mijn tandenborstel hebben ingepakt. Dit komt nooit meer goed. Na drie trainingen moeten de Ajacieden hebben gedacht: hoe krijgen we hem zo snel mogelijk daar waar hij thuishoort, bij SC Cambuur?

Kandidaat-spitsen bij Ajax zullen genadeloos worden behandeld zolang de schim van Marco van Basten er nog rondwaart. Aan hem wijdde Hard gras, het nieuwe sportprogramma van Henk Spaan bij Veronica, een tweedelige documentaire. ,,Hij behoort tot de twee beste voetballers die Nederland heeft voortgebracht'', zei Spaan in zijn inleiding.

Er waren in die twee uur vol wonderschone doelpunten momenten waarop ik dacht: misschien is hij wel de allerbeste geweest, nog beter dan Cruijff. De vergelijking met Cruijff kwam ook in het interview meermalen ter sprake. ,,Hij was rapper, ik kon beter koppen'', zei Van Basten. ,,Hij was individueel beter, maar ik scoorde als spits meer, ik was meer puntgericht.'' Als beste spelers aller tijden noemde hij eerst Pele en Maradona en toen Cruijff. Daarna kwamen de Europese klassespelers Platini, Beckenbauer, Keegan. ,,Ik voel me niet veel minder dan zij'', zei Van Basten, een tikkeltje te bescheiden.

Het was een fascinerende documentaire. We kregen niet alleen die virtuoze aanvalsacties te zien, maar ook steeds Van Bastens onmiddellijke reactie erop. Hij zat op het puntje van zijn stoel, met een mengeling van nieuwsgierigheid en voldoening naar zichzelf kijkend. Geen moment liet hij zich verleiden tot grootspraak. ,,Een perfecte omhaal'', constateerde de interviewer, Hugo Borst. ,,Ja, hij neigt er wel naar'', zei Van Basten dan.

Bij het zien van beelden uit zijn laatste seizoen bij Ajax zei hij opeens: ,,Hier heb ik een mooiere stijl, want ik heb nog twee goeie enkels.'' Toen moesten nota bene zijn gloriejaren bij AC Milan nog beginnen. Hoe goed zou hij wel niet geweest zijn met twee betere enkels? Ik heb Van Basten in zijn publieke optreden buiten het veld altijd een sfinxachtige verschijning gevonden. Hij liet zelden het achterste van zijn tong zien. Die houding heeft hij nog steeds niet helemaal laten varen. In dat opzicht stelde ook deze documentaire enigszins teleur. Zo kregen we niets te horen over zijn relatie met Gullit, die gaandeweg stroever is geworden. Daardoor zou met name het wereldkampioenschap van 1990 in Italië in een fiasco zijn geëindigd.

Spaan suggereerde in zijn commentaar dat coach Leo Beenhakker destijds de enormiteit heeft begaan om Gullit - nog herstellend van een blessure - als zijn belangrijkste adviseur te bejegenen in plaats van Van Basten en Rijkaard. Van Basten wilde er nog steeds niets over zeggen: ,,Jij wilt zo graag praten over dat WK, maar het was allemaal niks, spoel maar door, het wordt zo'n geouwehoer.''

Wél gaf hij aan waarom hij in het Nederlands elftal vaak minder gemotiveerd heeft gespeeld. De bondscoaches vond hij maar 'tweede garnituur' en er was bij 'Oranje' ook altijd 'gezeur over geld'. ,,Het was zo'n verschil met AC Milan waar alles kon. Wij hadden in 'Oranje' wel voor niets willen spelen, puur voor de glorie, als het ons verder maar aan niets had ontbroken.''

Echt verbitterd klonk hij alleen toen zijn medische hellevaart ter sprake kwam. Hij voelde zich een beetje bedrogen door de arts Martens die hem drie maanden lang met een uiterst pijnlijk apparaat om zijn enkel had opgescheept. Daarna kon hij een half jaar amper meer lopen. ,,Ik had eerder moeten stoppen'', zei hij.

Op 18 augustus 1995 zagen we hem afscheid nemen van het Italiaanse publiek. Het had hem aangegrepen, zei hij. Kijkend naar de beelden, verzuchtte hij: ,,Jammer dat het allemaal zo eindigt.'' Zijn enkel is nu vastgezet, hij kan nog geen twintig meter meer joggen. Het wordt tijd dat God eens wat zuiniger omgaat met zijn talentvolste zonen, maar zijn nieuwste aartsengel schijnt Gabrich te heten.