Jan Vollaard
Zanger Willy DeVille houdt er niet van om muziek in vakjes te stoppen. Zijn optreden op Crossing Border beschouwt hij dan ook als ,,een veer op mijn hoed''.

Willy DeVille

ROMANTISCH EN agressief, sentimenteel en rauw, traditioneel en grensdoorbrekend. Willy DeVille is het allemaal op zijn nieuwe cd Horse Of A Different Colour, een artistiek hoogtepunt in de twintig jaar sinds hij met de hit Spanish stroll van zijn groep Mink DeVille tot de 'new wave' in de Amerikaanse popmuziek werd gerekend.

Intussen heeft de in 1953 te New York geboren William Boray zich ontwikkeld tot schatbewaarder van Amerikaanse muziektradities als doowop, soul en blues. De legendarische songschrijver Doc Pomus noemde hem 'een van de groten'. DeVille kan zich met evenveel bezieling vastbijten in de schijnbaar banale popsong Needles and pins (een hit van The Searchers uit 1964) als in Bacon fat, een rauwe rhythm & bluessong van de 'Groucho Marx onder de blueszangers', André Williams.

In de soulstad Memphis, waar Horse Of A Different Colour werd opgenomen door producer Jim Dickinson, voelt DeVille zich op muzikaal gebied even goed thuis als in de Newyorkse bakermat van de doowop of in New Orleans, waar zijn voorlaatste cd Loup Garou van een mysterieus voodoo-sausje werd voorzien. Het is nauwelijks voor te stellen dat de man met het uiterlijk van een lichtschuwe, door Graaf Dracula van kledingadviezen voorziene zigeunerprins er sinds kort een nevenbestaan op na houdt als paardenfokker. De hoesafbeelding van DeVille met een enorm stierenvechterspaard van het Litusano-ras blijkt echter naar waarheid opgetekend door grafisch kunstenaar Guy Peellaert, bekend van het boek met artiestenportretten Rock Dreams.

Zijn optreden op de openingsgavond van Crossing Border noemt DeVille ,,een veer op mijn hoed'', nadat hij vorig jaar in het kader van de culturele betrekkingen tussen Frankrijk en Louisiana speelde op het festival van La Rochelle. ,,Ik heb me nooit veel aangetrokken van grenzen tussen de afzonderlijke muziekstijlen. Doowop, soul, rhythm & blues, voor mij draait het allemaal om één ding en dat is de emotie die je er als zanger in kunt leggen. Voor Crossing Border heb ik iets nieuws in petto. Tot nu toe maakte ik gebruik van grote, bombastische begeleidingsgroepen met een schetterende saxofoon en harde drums. In plaats daarvan kies ik nu voor akoestische instrumenten en percussie, waardoor de muziek meer ruimte krijgt om te ademen. Alle partijen worden zonder overbodige franje gespeeld, zodat je eindelijk kunt horen wat een fantastische songs het zijn. Ik wil niet terugvallen in een warm bed van muziek die al twintig jaar hetzelfde klinkt. De muzikanten moeten hóngerig zijn, alsof ze voor het eerst op het podium staan.''

Producer Jim Dickinson heeft een nog langere staat van dienst dan Willy Deville, als veteraan van sessies met Big Star, Aretha Franklin, Bob Dylan en Ry Cooder. De kracht van Dickinson, zegt DeVille, is dat hij een informele sfeer in de studio wist te creëren waardoor de cd allebehalve geproduceerd is gaan klinken. ,,Wat ik nodig heb in de opnamestudio is iemand die mij vrijuit laat zingen, zonder zorgen om het repertoire of de muzikanten. Ik had een stuk of twintig songs geschreven en uiteindelijk hebben we gekozen voor een fiftyfifty verdeling tussen covers en eigen werk. Across the borderline gaf me kippenvel toen ik het voor het eerst hoorde in de versie van Freddy Fender. Ik zong het één keer en het stond er meteen goed op, vond Dickinson, die het zelf heeft geschreven. Mijn ideale producer is iemand met een geordende geest, die de autoriteit heeft om mij te vertellen wanneer een song áf is. Soms heb je het gevoel meteen te pakken. Dan moet je zo'n nummer niet dood spelen om alle partijen er perfect op te krijgen.''

Niet gehinderd door het dilemma van de oude soulzangers bij de keuze tussen gospel en wereldse muziek kon Willy DeVille zowel de stemmige kerkmuziek van Goin' over the hill als het ruwe 18 Hammers opnemen, een klassiek gevangenislied dat door chain gangs werd gezongen. ,,De gospelzangeressen die we hadden uitgenodigd voor Goin'over the hill, voelden zich geïntimideerd in de studio omdat ze niet gewend waren om achter glas en zonder publiek te zingen. Pas toen we ze op de veranda hadden neergezet met een pot soep, zongen ze de sterren van de hemel. Als je luistert naar oude field recordings van blues- of gospelzangers, dan is het ook niet de geluidskwaliteit die de doorslag geeft bij de eeuwigheidswaarde van hun muziek. De stijve omgeving van een opnamestudio kan vertekenend werken voor de spontaniteit.''

Hilarisch vindt hij de gedachte dat hij ooit tot de new wave werd gerekend, samen met groepen als de Ramones en Blondie. ,,Het is een teken van de tijd dat muziekstijlen tegenwoordig allemaal een naam moeten hebben en dat elke artiest in een bepaald vakje wordt gestopt. Ik vond de popcultuur interessanter toen Brenda Lee, Elvis en James Brown allemaal rock & roll waren. Op de Amerikaanse radio heeft de segregatie van muziekstijlen zodanig toegeslagen dat artiesten als Van Morrison, Ry Cooder, Captain Beefheart en ik nergens meer bij passen. Als ik mijn artistieke integriteit wil behouden, moet ik naar Europa komen om aan het werk te blijven.''

,,Het Amerikaanse publiek behandelt onze eigen cultuur alsof het papieren zakdoekjes zijn: je snuit één keer je neus en je gooit het in de vuilnisbak. Het is bedroevend dat veel van mijn landgenoten nog nooit van Billie Holiday of van Muddy Waters hebben gehoord, om het simpele feit dat je ze nooit meer op de radio hoort. Ik kan wel janken, want ik was verlíefd op de radio toen ik in mijn jeugd met doowopmuziek kennismaakte. Het is allemaal de schuld van de Rolling Stones, die handig gebruik hebben gemaakt van onze muziektradities en die er pópmuziek van hebben gemaakt. Voor mij bestaat er maar één categorie die de moeite waard is: goede muziek.''

Willy Deville: Horse Of A Different Colour (Warner 3984 266902). Na Crossing Border (6 oktober Danstheater Lucent, Den Haag) geeft Willy Deville concerten in Muziekcentrum, Enschede (7 oktober); 013, Tilburg (9 okobert); Paradiso, Amsterdam (10 en 11 oktober); Hanenhof, Geleen (12 oktober) en Harmonie, Leeuwarden (15 oktober).