NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

PAUL STEENHUIS
Een afschuwwekkende golf dertigers- en veertigersnostalgie overspoelt ons land. In theaters staat nu het toneelstuk Den Uyl of de vaandeldragers, product van dat heimwee naar de jaren zeventig toen de dertigers en veertigers in pyjama voor de buis zaten.

Op televisie zijn de nostalgiestoppen volledig doorgeslagen bij het dj-duo Wipneus en Pim, die voor hossende menigtes dertigers hits uit die tijd draaien, zoals That's The Way (Uhuh Uhuh) I Like It, van KC & The Sunshine-band. Iedereen heeft recht op jeugdsentiment, ik zal het niet ontkennen, maar als ik die beate types zie meeschudden op die laffe seventies-muziek schaam ik me ervoor de jaren zeventig meegemaakt te hebben. Dat de publieke omroep BNN daar zendtijd aan spendeert, is veelbetekenend: het is het bewijs dat de publieke omroep, versteend in de jaren zeventig, op sterven na dood is.

Alleen van de commerciële omroepen is nog heil te verwachten. Wanneer komen Barend & Van Dorp nu eindelijk weer eens terug? Overigens doen de commerciëlen natuurlijk ook af en toe aan nostalgieprogrammering. Zo begint Net5 zondagmiddag met de herhaling van de in de jaren zestig en zeventig zeer populaire Britse serie The Thunderbirds (1964-1968), die tevens in Nederland met groot succes werd uitgezonden. En ook ik was als ventje geheel in de ban van de raketvliegtuigen Thunderbird 1, 2 en 3, die in wolken sigarenrook over het scherm vlogen, om op alle plaatsen op de wereld waar onheil was redding te bieden. Dat die raketten speelgoedraketten waren, deed er niet toe. Dat de hoofdrolspelers marionetpoppen waren, waarvan de lippen elektronisch bewogen, en dus geheel ongeloofwaardig waren, deed er ook niet toe. Dat deze helden van de geheime organisatie International Rescue gekleed gingen in blauwe McDonald's- achtige uniformpjes, het gaf niet. De hamburgerketen had in die tijd in Nederland nog geen vaste voet aan de grond.

Bedenker en producent van de serie Gerry Anderson heeft, terugblikkend op het fenomenale succes wel eens gezegd: "Als we er niet meer uitkwamen met het verhaal, lieten we weer wat ontploffen." Dat kan ik me ook nog herinneren: geweldige vuurexplosies tussen de maquettes met veel rook, begeleid door dramatische muziek.

Het was dan ook met een mengeling van angst en weerzin dat ik aan het herzien van de eerste aflevering, Trapped in the Sky, begon. Want wat vroeger leuk was, is daarom nu niet per se nog leuk. Of, zoals velen in omroepland lijken te denken, juist nog leuker. Of zelfs oeverloos leuk. Dat laatste hebben de makers van The Thunderbirds goed begrepen. Ze hebben de oude afleveringen ingekort, opgepoetst, het tempo aangepast 'aan de eisen van de moderne tijd'. Vandaar dat het meeviel en zelfs nog wel leuk was The Thunderbirds opnieuw te zien. Al is het ruimtestation Thunderbird 5, dat je vroeger als toppunt van moderniteit ervoer, nu ontroerend knullig, met ouderwetse bandrecorders en ingewikkelde panelen vol knopjes gemaakt van dopjes van tubes tandpasta.

Nu zijn vooral de afleveringen waarin de vrouwenpoppen een belangrijke rol spelen de moeite waard. Met name natuurlijk als de Londense agente van International Rescue verschijnt, Lady Penelope met haar butler, de ex-inbreker Parker. Zoals zij haar berichten van het hoofdkwartier ontvangt via de geheime zender in haar theepot, is onovertroffen. Een Thunderbirds-aflevering zonder Lady Penelope is een verloren aflevering. In de eerste aflevering komt ze in actie.

Thunderbirds, Net5, zondag, 16.25-17.20u. En op dinsdagen, BBC2, 19.00-19.50u.