NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
De laatste twee weken ben ik iets optimistischer over de mens en dat komt door De Hunt, het tv-spelletje van Veronica. Twee jonge mannen en een vrouw moeten deze maand ongezien van Zuid- naar Noord-Nederland lopen. Geen nominaties, maar echt teamwerk en ontberingen. Wie hen met een videocamera betrapt, krijgt 3.000 gulden en dat wordt afgetrokken van hun prijzengeld, dat inmiddels van 90.000 naar 60.000 gulden is geslonken. Ik kan de primitief gefilmde verslagen van een dag eerder niet missen.

In het begin wilde niemand helpen. Verkleumd wisselden de aan rugzakken herkenbare foxes hun kampeernachten wel eens af met hotelverblijf, maar zelfs het personeel daar hanteerde de videocamera. Jammer dat de namen van de hotels, in Gennep en op de Veluwe, niet in beeld kwamen. Ik had ze hier graag genoemd als adressen om te mijden. Op de hotelschool zal het met een videocamera op de schouder volgen van de gasten niet expliciet zijn verboden, omdat niemand het zich kan voorstellen. Beroepseer week voor geld. De zogenoemde Master of the Hunt zei dat de kijkers konden helpen, maar niemand die het deed. Ik was teleurgesteld. De kijkers zijn getraind in het bij Big Brother, De Bus en Expeditie Robinson gecultiveerde harde eigenbelang. Dat mensen die er een sport van maken hen op te sporen een premie verdienen, erkent ook het drietal vossen, maar alle zomaar-voorbijgangers? Bij het IJsselmeer kwam de omslag. Behalve te voet mogen ze ook per boot en een Amsterdamse watertaxi (niet te verwarren met de hufterige wegtaxi) pikte hen ergens bij Spakenburg op en bracht hen over wild water naar Amsterdam. De stuurman had geen videocamera, bracht hen later nog verder en weigerde het afzetpunt te verklappen. De personeelsleden van een hotel in Egmond aan Zee konden geen videocamera vinden en besloten hen de volgende ochtend te helpen met een heimelijke ontsnapping. Ook gisteren, bij een Fries hotelletje, veel hulp, maar chattende hunters vonden hen toch. Als maker Rolf Wouters dat malle Amerikaans in de aankondigingen vertaalt, en de vossen wat camera-instructies geeft kijken waarschijnlijk meer mensen. Het kijkcijfer blijft rond de 200.000 hangen en dat maakt de tocht des te gemakkelijker omdat de vossen minder bekend zijn. Vooral jongeren doen mee. Als The Hunt het succes had van Big Brother zou de overtocht onmogelijk zijn zonder hulp van buiten af. Je zou twee groepen krijgen, de jagers en de helpers. Omdat deelnemers via internetchatboxen snel contact kunnen leggen, kan zo'n programma alle kanten uitgaan. Leuker dan via een 0900-nummer mensen weg te nomineren in een door de regie gemanipuleerd programma. Plekken in Nederland herkennen vind ik boeiend aan de reis van Geert Mak en Theo Uittenbogaard in het voetspoor van Jacob van Lennep. Gisteren de laatste aflevering in Zeeland. Daar hoorde Mak van een conservator dat Michiel de Ruyter helemaal geen held was, anderen bij Chatham het gevaarlijke werk liet opknappen en veel geld verdiende aan de slavenhandel. Met zijn bruine wax coat en springerige haar is Mak niet het type van de gekapte en geföhnde televisiepresentator, en dat is ook wel weer charmant. Je zou een educatieve wandeling door het land kunnen maken waarbij het publiek via internet of telefoon de richting bepaalt. Helaas is improvisatie niet de sterke kant van de RVU. Naar aanleiding van de voor Nederland actuele Californische energiecrisis haalde Per Saldo een oude docu van de plank over een failliete, geprivatiseerde kerncentrale op Long Island. Onderhand hebben ze tijd genoeg gehad voor een half uurtje over de stroomuitval in het geprivatiseerde Californië zelf. Die crisis is al een maand aan de gang, terwijl de regering-Kok ons gas en licht wil verkopen. Dit genre documentaire is simpel genoeg om snel te maken. Per Saldo heeft originele ideeën, maar is onjournalistiek. Te weinig uitleg en ook niet in staat om in te spelen op de actualiteit.

( a d v e r t e n t i e s )