NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HENK VAN GELDER
Over succes gesproken: de musical Cats speelt nu in Londen in zijn negentiende jaar. De voorstelling ging er in 1981 in première en trekt sindsdien avond aan avond een volle zaal. Als de aantrekkingskracht blijft voortduren - en daar ziet het wel naar uit - breekt spoedig het moment aan dat de jongste dansers in de show pas na het begin van Cats geboren werden. De voorstelling blijft wonderwel overeind, terwijl Andrew Lloyd Webber twintig jaar geleden niets dan spot oogstte toen hij besloot een musical te maken op basis van de kattengedichtjes van T.S. Eliot.

Want wat was het nu helemaal? Een bundeltje uit 1939, waarin Eliot spitsvondig light verse schreef over de diverse kattensoorten die hij kende. Losse versjes waarin hij de dieren menselijke eigenschappen toedichtte zonder hun feliene aard uit het oog te verliezen. Aardig om op muziek te zetten, dat misschien wel, maar een doorlopend verhaal ontbrak. En dat had Lloyd Webber ook niet. Het was tenslotte de gerespecteerde theaterregisseur Trevor Nunn, die een min of meer dramatisch lijntje maakte: de katten komen samen op een maanverlichte nacht, omdat er één zal worden uitverkoren voor een volgend leven. Dat schiep het kader om al die verschillende katten op tekst van Eliot aan den volke te presenteren. Maar méér was het niet.

Althans: als Nunn het allemaal niet zo zwierig in scène had gezet, als Gillian Lynne niet zulke fantasievolle choreografieën had gemaakt - een combinatie van showdans en katse kunstjes - en als Andrew Lloyd Webber er niet zulke pakkende wijsjes bij had gemaakt. De componist die later zo veel bombast in zijn oeuvre deed, is hier nog verrassend energiek. Cats is een cavalcade van verschillende muziekstijlen; wie na afloop niet nog dagenlang met minstens één themaatje in zijn hoofd rondloopt, heeft watjes in zijn oren gehad.

En in Nederland heeft Cats ook nog een extra betekenis. Toen het jubilerende theater Carré in Amsterdam in 1987 besloot een Nederlandse versie te maken, was het hier niet gebruikelijk een voorstelling vast in één theater te spelen. Alles ging op tournee. Maar dat was bij Cats vanwege de logistiek van techniek en decor volstrekt onmogelijk. Niet de show moest op reis, maar het publiek. Carré bewees dat men daartoe bereid was; Cats keerde er zelfs nog twee keer (in 1988 en in 1992) met een lange serie terug. Joop van den Ende, die niet bij de productie betrokken was, draaide er niet omheen: hij was jaloers, zo wilde hij het ook. Nu heeft Van den Ende zodoende twee theaters waarin hij niet-reizende voorstellingen laat spelen: in Scheveningen en in Utrecht. Intussen gaf Andrew Lloyd Webber, die tegenwoordig als lord Lloyd Webber recht heeft op een zetel in het Hogerhuis, pas na heel lang aarzelen toestemming voor de video-registratie van Cats die zondag weer eens te zien is bij de BBC. Die aarzeling had twee redenen: allereerst was hij bang het theaterbezoek in gevaar te brengen en bovendien liep hij met andere filmplannen rond. Het was de bedoeling, zei hij tijdens een bezoek aan Nederland, dat er in Hollywood een animatiefilm naar Cats zou worden geproduceerd. Daar leent de show zich ook uitstekend voor - ongetwijfeld zouden heel wat tekenfilmers graag hun beste krachten wijden aan het ontwerpen van al die komisch gekostumeerde katten. Maar van dat plan is de laatste jaren niets meer vernomen. Speciaal voor de live-registratie keerde Elaine Paige, die in de oerversie van 1981 de hitsong Memory op haar naam zette, nog één keer terug in haar glansrol als de verloederde poes Grizabella. Ze werd omringd door een groep zangers en dansers van louter topniveau, terwijl regisseur David Mallet, snel schakelend tussen totalen en close-ups, de theatersfeer knap wist over te brengen naar het koude beeldscherm. Het is één en al kopjes geven, gewriemel, gesluip en krols geklauter en gekrioel.

De video-versie verscheen in 1998, werd al een paar keer eerder uitgezonden en is ook overal te huur. Maar het bezoek aan de theatershow heeft er niet onder geleden, zoals Lloyd Webber vreesde. Integendeel. Het lijkt eerder andersom te werken: wie deze feestelijke opname ziet, wil het ook in levenden lijve wel eens beleven.

Cats, zondag, BBC1, 16.55-18.50u.. Het is één en al kopjes geven, gewriemel, gesluip en krols geklauter en gekrioel.

( a d v e r t e n t i e s )