NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

PAUL STEENHUIS
"Je moet je eigen kind niet tot onderwerp van je kinderboeken maken", zei de schrijfster van de populairste kinderboeken van dit moment, J.K. Rowling, schepper van tovenaarsleerling Harry Potter, eerder deze maand in een interview in Newsweek: "Kijk wat er met de arme zoon van A.A. Milne is gebeurd. Die is zijn leven lang achtervolgd door het feit dat zijn vader hem, en zijn speelgoedbeer tot de hoofdpersonen had gemaakt van de Winnie the Pooh-boeken."

Het is een triest verhaal dat schuil gaat achter Winnie de Poeh, zoals de beroemdste beer uit de wereldjeugdliteratuur in het Nederlands genoemd wordt. In de dertig jaar oude reportage over de beer 'en zijn tekenaar E.H. Shepard', die de VPRO vannacht uitzendt, wijdt reportagemaker Hans Keller één zinnetje aan dit drama: de zoon van Milne, die model stond voor Christopher Robin (Janneman Robinson) is later boekhandelaar geworden en weigerde kinderboeken te verkopen.

Wie veel over de beroemde beer en zijn tekenaar te weten hoopt te komen, komt bedrogen uit met deze reportage van een half uur. Daarvan zijn 25 minuten een soort toverlantaarnvoorstelling, waarin Hans Keller ons aan de hand van schetsen van Shepard kennis laat maken met Poeh... en zijn vriend Knorretje... en de ezel Iejoor... en Teigetje natuurlijk. Het gaat allemaal uiterst traag, en wordt omspoeld door niks-aan-de-hand- muziek, vooral veel van Erik Satie, dertig jaar geleden erg in de mode.

Af en toe worden de mooie zwart-witschetsen afgewisseld met ingekleurde taferelen uit de Poeh-boeken, maar die zijn zo slecht getekend dat ze haast niet van Shepard kunnen zijn.

Alleen de laatste vijf minuten, met het interview met de stokoude Shepard zijn de moeite waard. Goed idee om de oude tekenaar op de rand van zijn graf nog even op te zoeken. Shepard vertelt dat de getekende beer niet gebaseerd is op de speelgoedbeer van Milnes zoon, maar op de knuffelbeer van zijn eigen zoon. En hij onthult dat Milne graag een Poeh-illustratie van Shepard op zijn grafzerk gebeiteld wilde hebben. "Maar dat is nooit gebeurd", zegt de oude tekenaar spijtig tegen Keller. Waarom niet? vraag je je af. Keller vraagt het niet.

Shepards andere illustratiewerk, zijn artistieke achtergrond, zijn contacten met collega's, het komt allemaal niet aan bod in deze impressie. Toch is er nog een verrassing in deze langzame stroom plaatjes, en dat is het lange fragment van een opvoering van een Poeh- toneelstukje van een of ander Amsterdams gymnasium. Met keurig articulerende meisjes in Poeh-pakjes. Cultliefhebbers mogen dat niet missen.

Je vraagt je af waarom de VPRO deze reportage opnieuw uitzendt. Dat kan niet om Poeh-o-logische redenen zijn. Eerder om tv-cultuurhistorische redenen, omdat het bij uitstek een typische jaren zeventig VPRO- reportage is, waarin het vooral om sfeer te doen is. Toentertijd was dat baanbrekend. Gewaagd low culture onderwerp: kinderboekenbeer. Veel muziek, veel 'veelzeggende' stiltes in het commentaar, veel filmen vanuit de auto op weg naar de geïnterviewde. Nu komt dat allemaal traag en haast potsierlijk over, want veel van die kunstgrepen om losjes sfeer te creëren in een tv-documentaire zijn al lang gemeengoed geworden, en worden sneller van tempo toegepast. Je kunt haast niet geloven dat dit dertig jaar geleden de top van 'kunstzinnig televisiemaken' was, deze reportage over Poeh-beer.

Beloof je me dat je me nooit vergeet - al word ik 100 jaar, Ned.3, 0.28-1.10u.

( a d v e r t e n t i e s )