Door onze redacteur MARC CHAVANNES
BERKELEY, 26 JULI. Het aantrekkelijkste van supersonisch vliegen is dat je er niets van merkt. Men hoeft niet gebukt of gehelmd naar binnen te klauteren en kan elkaar bij een snelheid van meer dan twee keer die van het geluid gewoon verstaan. Eten van porselein is verantwoord, een grand cru raakt niet oververhit hoewel het toestel aan de buitenkant plus 127 graden Celsius wordt.

Toen ik drie jaar geleden met de Concorde van Parijs naar New York zou vliegen, braken we geen records. Iedereen had zich al vastgesnoerd op de twee aan twee geplaatste lederen fauteuils toen de piloot meedeelde dat we nog een half uurtje op de grond zouden blijven staan. Er was iets niet in orde met de motoren.

Het deed nauwelijks afbreuk aan het wonder van de Concorde. Bij een vertrek om elf uur 's ochtends uit Parijs komt het ranke fenomeen volgens de dienstregeling om kwart voor negen aan op Kennedy Airport. Bij het vertrek van het vliegveld Charles de Gaulle lieten we op de grond het peloton al achter ons: rijdend haalde de Concorde binnen 25 seconden 360 kilometer per uur en prikte moeiteloos de lucht in. Het rook in de cabine even alsof ergens een broodrooster tegen zijn eigen snoer stond. Dat is ozonlucht, zeiden oudgedienden, die vrijkomt door de hypersnelle acceleratie.

Na een minuut of tien kwam het doorbreken van de geluidsbarrière. Geen nieuws voor de meeste reizigers. Gezeten in hun gedekt grijze fauteuils met royale witte hoofdsteunhoezen waren de routiniers al verdiept in hun stukken, of ze liepen een beetje te netwerken. In de Concorde reist iedereen eerste klas, dus men kan in principe met iedereen gezien worden.

Het Mach-1 moment passeerde ongemerkt voor de mannen met een boord in een andere stof dan de rest van hun overhemd, voor de jongeman in zijn ruime, katoenen trui, steeds een flesje mineraalwater en een bijzondere leren tas onder handbereik, de jonge vrouwen die frequent hun haar verlegden en de niet zo talrijke heren in krijtstreep. Zij vormden een natuurlijke eenheid met het zilveren bestek, de glazen van glas en de jus d'orange van sinaasappelen die van de Concorde een vliegende eerste klas restauratiewagen maken.

Oudergewoonte vragen veel mensen een stoel in de eerste cabinehelft. Daardoor bestaat de kans dat men in de tweede helft gemakkelijker een vrije stoel naast zich kan krijgen. Helemaal achterin is het rumoer wat heftiger, maar het zicht op de spectaculaire landing het beste. Concorde gedraagt zich dan als een roofvogel kort voor de aanval.

Het verhaal dat men heel benauwd zit is achterhaald. Oorspronkelijk waren 128 plaatsen voorzien, het zijn er nu 100. De stoelen staan dus wijd genoeg, alleen het uitklaptafeltje waar, met linnen gedekt, een maaltijd op wordt geserveerd, heeft een constructie die niet vriendelijk is voor lange benen. Een Parijs haute-couturemodel aan boord ging van de weeromstuit maar wat catwalken in het gangpad, ze at toch niet.

Na een minuut of twintig vloog Concorde boven de oceaan op een kruissnelheid van om en nabij Mach-2. Dat wil zeggen: twee keer de snelheid van het geluid. Hoe veel dat is hangt af van temperatuur en hoogte. Op de grond is Mach-1 ongeveer 1.225 kilometer per uur, in de stratosfeer 1.066. Daar boven in het bijna-niets is de kruissnelheid 2.155 kilometer per uur.

Frank Debouck, ingenieur, amateur-goochelaar en projectleider Concorde van Air France, vertelde ergens in de ijle bovenlucht: "De Concorde blijft iets magisch houden. Bedrijven bedenken allerlei eenmalige beloningsreizen om te demonstreren dat het onmogelijke binnen bereik ligt."

Zie ook:

Concorde stort neer bij Parijs (25 juli 2000)
'Crash van een legende' (25 juli 2000)

( a d v e r t e n t i e s )