NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARK DUURSMA
Het is een opdracht die elke kijker uitnodigt om zelf mee te doen. Kies uw mooiste herinnering, de herinnering die u voor altijd mee zult dragen. Kies goed, want alle andere herinneringen vervallen. Dat is de opdracht voor de pas overledenen in After life. Ze krijgen drie dagen om hun keuze te maken. Vervolgens wordt de herinnering gereconstrueerd en op film gezet. Met een videoband als enige bezit worden ze 'doorgestuurd'.

Menig filmmaker - vooral als het een Amerikaan zou zijn - zou het prachtige gegeven waarschijnlijk hebben verpest door het hiernamaals van de gebruikelijke pasteltinten te voorzien. Het ophalen van dierbare herinneringen had makkelijk te sentimenteel kunnen worden. De jonge Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda - hij viel al op met zijn verstilde debuutfilm Maborosi - ontwijkt de valkuilen. Zijn film speelt zich in een smoezelig schoolgebouw met beslagen ruiten. Franje heeft hij niet nodig, zijn idee is sterk genoeg.

Sober zijn de gesprekken tussen de overledenen en de medewerkers die hen moeten begeleiden in het maken van een keuze. Niet elk leven is rijk aan mooie momenten. En als het wel zo is, dan valt de keuze nog niet mee. De een kiest voor het ritje met de tram dat hij als jongen vaak maakte, staande naast de chauffeur en met de wind langs zijn lichaam. Voor een ander is het een dansje als klein meisje, een derde kiest voor het door de wolken vliegen in een Cessna. Een jong meisje verkiest na overleg een intiem moment met haar moeder boven een uitstapje naar Disneyland. Een jongen vindt zelfs zijn dromen niet bijzonder genoeg.

De tussentijdse evaluaties van de medewerkers doen aanvankelijk denken aan zo'n documentaire over een psychiatrisch team, waar de behandelend therapeut zijn collega's informeert over de voortgang van zijn patiënt. Later in de week, als de meeste keuzes zijn gemaakt, veranderen de medewerkers van therapeuten in filmmakers. Samen zoeken ze naar oplossingen voor de wensen van hun cliënten. De herinneringen moeten zo nauwkeurig mogelijk worden gereconstrueerd, inclusief geuren en geluiden. Maar de opnamen vinden plaats in een aftandse filmstudio, met bordkartonnen decors.

Het mooiste moment uit een voorbij leven wordt gereduceerd tot een soap- scène, maar cynisch of moralistisch wordt After life niet. Eén mooie herinnering, daar kun je de rest van je dood mee voort.

After Life (Hirokazu Kore-eda, Japan, 1998), Ned.3, 23.18-1.17u.