NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Zoveel is duidelijk, bij de eurokampioenschappen voetbal wordt het muisstil op straat. Vanaf dan begint Nederland een bestaan als politiestaatje ter wille van massaal entertainment, een grote Arena met camera's en veiligheidsagenten.

George Orwell had het voorzien, geluk voor de massa, verdriet voor de enkeling. De Tweede Kamer legt de laatste hand aan de wetgeving die het mogelijk maakt om mensen zonder reden op te pakken en twaalf uur vast te zetten. Bij de Eurotop was de politie op zoek naar mannen met oorbellen, deze zomer zullen het clubsjaaltjes en sportschoentjes zijn. De populariteit van voetbal maakt diepgaand debat overbodig. Het is feest voor politiecommissarissen, want hun verlanglijstjes worden eindelijk verhoord. Elke week mag voor de camera een diender met koperen knopen een nieuwe wens aan ons voorleggen maar inmiddels wordt het wel laat, want de Kamer heeft al overwerk aan het beveiligen van Nederland. Gisteren op de valreep, in Netwerk, bepleitte topcop E. van Hooren van de Raad van Hoofdcommissarissen het afluisteren en volgen van GSM'tjes. "De wetgeving duurt erg lang", sprak hij spijtig en waarschijnlijk zou de Kamer niet meer op tijd zijn voor de voetbalrellen. Om de dreiging te laten zien, werd dat grofkorrelige filmpje herhaald van de vechtende supporters in Beverwijk. Wereldwijd houden de voetbalvandalen nu ook krijgsraad om door al die veiligheidslinies heen te breken en toch op de televisie te komen. Want daar gaat het allemaal om: op het tv-nieuws komen en ons kijkers de middelvinger te laten zien. Even later bracht Netwerk een uitstekende documentaire over een echte politiestaat, of liever gezegd, een theocratie aan de vooravond van parlementsverkiezingen. Verslaggeefster Amanda Spoel had na een aantal jaren Iran opnieuw opgezocht en illustreerde hoe het land in de tussentijd was geliberaliseerd. Mensen op straat praatten vrijuit met haar voor de camera en dat was nieuw. Wegens gebrek aan religiositeit afgekeurde kandidaten voor de verkiezingen werden uitvoerig geïnterviewd en dat zou een paar jaar eerder ook niet hebben gekund. Ik zag vrouwen die hun sluier naar achter konden trekken zodat er wat haar zichtbaar werd. Buitenlandse bladen waren er wel, maar foto's van al te frivole vrouwen waren met viltstift bewerkt. Wat een karwei voor zo'n kioskhouder om alles door te bladeren. Een dissidente advocate, M. Kar, legde uit hoe de beperkte vrijheid werkt. Dappere vrouw. Nog steeds is er geen scheiding tussen kerk en staat en de mensen zijn bezorgd over een mogelijke gewelddadige reactie van de conservatieve imams die hun macht verliezen.

Ik vind het altijd bijzonder als de televisie uit zo'n land behoorlijke opnamen weet weg te slepen. Dat is hogere journalistiek. Twintig minuten tjokvol informatie en beelden en het had van mij nog iets langer gekund. Ze kunnen bij Net 1 wel meer van dat soort spannende films gebruiken, want het loopt daar snel vol met praatshows, al of niet vermomd als documentaire.

Een aantal maanden eerder was Iran ook in Waskracht, het programma dat serieus werk afwisselt met leutigheid. Cameraman Van de Wint was met zijn Iraanse vrouw naar Teheran gegaan voor familiebezoek. De beelden waren wel interessant maar niet informatief. Hij bezigde de progressieve techniek van vakantiekiekjes. Ik had niet de indruk dat hij wist wat hij filmde. Verder dan de conclusie dat Iran een onvrij en fundamentalistisch land is, kwam je als kijker niet, maar dat weten we al sinds 1979. Zonde van al die moeite. Binnenkort is ook hier materiaal te verzamelen. Ik verheug me al op de zomer, als de straten gevuld zijn met ME en de televisie is volgepleisterd met voetbal. Het volk juicht, sponsors zegevieren, miljarden guldens wisselen van eigenaar en de imams van orde en commercie plegen invallen bij mensen die het beeldrecht overtreden.