NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Wat zou Stephen King hebben bezield om na de prima verfilming van zijn roman The Shining door Stanley Kubrick in 1980 ruim 15 jaar later nog eens een zesdelige televisieserie naar hetzelfde boek te willen maken? Er is natuurlijk een hele industrie ontstaan in Stephen King-miniseries en televisiefilms, vaak adaptaties van verhalen die door anderen minder naar zin van de meester werden bewerkt.

Ze vermelden Stephen King nadrukkelijk als scenarioschrijver en producent, dus het waarmerk voor de echte fans zit erop. Stephen King's The Shining werd geregisseerd door hofleverancier Mick Garris, die een carrière heeft gebouwd op het maken van door Stephen King goedgekeurde Stephen King-verfilmingen. Kijk dus uit naar Stephen King's Sleepwalkers, The Stand, Desperation. Verder vermeldt Garris filmografie nog televisieseries als Freddy's Nightmares en Psycho IV, dus met de derderangs griezeleffecten zit het ook wel goed.

Nog voordat de eerste aflevering van The Shining goed en wel begonnen is, worden ze dan ook met bakken over de kijker uitgestort: rammelende kroonluchters, bloederige flashbacks, geestverschijningen, voortijlende donderwolken, adem- en hartslaggeluiden op de soundtrack (daar is weer een foley-artist helemaal uit z'n dak gegaan). Omdat het een serie is en een serie het natuurlijk moet hebben van kijkers die week na week benieuwd zullen zijn wat Stephen King's The Shining nu weer voor ons in petto heeft, zit deel één ook nog eens propvol met trauma's, huwelijksproblemen, duistere verledens, die elke vijf minuten als een cliffhanger van jewelste worden gepresenteerd. Alleen daarom al zou je volgende week weer moeten kijken om te zien hoe ze zich daar nu weer uit redden.

Het mag duidelijk zijn, Stephen King's The Shining is er alleen voor de diehards. Maar wel van het rare soort. Fans waarschijnlijk die het boek hebben gelezen, maar de plot alweer vergeten zijn, Kubricks versie saai vonden, alleen maar kunnen griezelen als er natte vaatdoeken in hun gezicht worden geslagen, maar niet als er iemand zachtjes in hun nek blaast. Het is meer een veredelde fotoroman: plaatje, praatje. Als er iemand heeft gezegd dat in het afgelegen hotel waar de familie Torrance de winter zal doorbrengen soms zomaar opeens deuren kunnen dichtslaan, dan kan je er donder op zeggen dat er binnen no time een deur zal dichtknallen. Als het mediamieke jongetje Danny stoer tegen zijn vader zegt dat de zorgvuldig in dierenvorm gesnoeide struikjes op het grasveld 'natuurlijk niet leven', dan mag het geen verrassing meer zijn als ze in een latere aflevering door de tuin zullen marcheren. En zo gaat het maar door. There is something rotten in the Overlook Hotel.

Waar The Shining natuurlijk echt over gaat - cabin fever: hoe mensen in een afgesloten ruimte door verveling, oververmoeidheid en achterdocht gillend gek van elkaar kunnen worden, paranoïde en moordzuchtig - daar geven King en Garris door hun overdaad aan sfeer niet eens meer de gelegenheid toe. En dat was in Big Brother ook al mislukt. Verdikkeme.

Stephen King's The Shining (Mick Garris, 1997, VS). Afl. 1, Veronica, 21.25-22.20u.