NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

KESTER FRERIKS
Titel en vorm van de film zijn op zeldzame wijze één. Het gaat over de Amerikaanse film Faces (1968) van regisseur John Cassavetes. Hijzelf schreef ook het scenario. Gezichten, niets dan gezichten zien we. Er is in de hele, ruim twee uur durende, film geen weids vergezicht, geen verte te ontwaren. Aan het slot zien we slechts de doorkijk in een benauwend trappenhuis. Aldoor zoomt de camera in op de gezichten van fabuleuze acteurs en actrices als John Marley, Lynn Carlin, Gena Rowlands en Seymour Cassel.

Faces, dat hebben ze, gezichten die je niet snel vergeet. Meteen in de eerste scène is het raak. Een man loopt de trappen af, vrouwen volgen hem met hun ogen, hij kijkt terug. Een seconde later volgt hoog spel van woordenwisselingen, gekijf over en weer. Dan is er weer rust. De schitterend acterende blondine Lynn Carlin kan met haar blik een oneindig scala aan emoties oproepen, variërend van totale minachting tot intense verafgoding van de man Richard Forst, gespeeld door John Marley. Haar ogen, omkranst door diepdonkere randen, geven haar een mysterieuze uitstraling.

Andere mannen en vrouwen dienen zich aan, Seymour Cassel in de rol van de malafide Chet, en de ongenaakbare Gena Rowlands als Jeannie Rapp. Er gebeurt van alles tussen dit viertal; Faces is een studie in verschillende vormen van ontrouw. De kracht schuilt in de bewustheid van dit overspel. Het is een tartende, zuigende vorm van wederzijds verraad, met groteske verzoeningen als gevolg.

Ik weet niet in hoeverre regisseur Cassavetes de Scandinavische toneelschrijver Strindberg kent, maar ik moest herhaaldelijk aan zijn huwelijkstragedies Dodendans en De vader denken. De acteurs treden uitsluitend op in huiskamers, slaapkamers, keukens met koelkasten vol drank. Het lijkt of ze zichzelf tot in het oneindige opzwepen met doelloze gesprekken als: "We saw Dolce Vita on the home-video." Reactie: "Is that so?" Of: "What the hell we're talking about?" Reactie: "Who cares?"

Het bijzondere van de film is de leegheid van deze stellen, toen al, in '68. Wie ooit met nostalgie naar deze periode heeft teruggekeken, moet Faces zien. Waren dat de jaren van jeugd, power, vitaliteit? Niet zoals Cassavetes die roemruchte tijd uitbeeldt. Het is alsof hij, met de amoureuze twistgesprekken en escapades van zijn hoofdpersonen, ver vooruit keek in de eeuw, die nog maar zojuist voorbij is. Dat is ongelooflijk knap.

Faces (J. Cassavetes, VS, 1968), ARD, 01.15-03.20u. Duits ondertiteld.