NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

HET LIGT PARTIJEN in de mond bestorven: het geweld in de trein is een breed en ingewikkeld maatschappelijk probleem. Spoorwegdirectie, vakbond, reizigersvereniging en goeroes in de geweldsanalyse zijn het daar hartelijk over eens. Mogelijk is er een voor de hand liggende zakelijke reden voor deze eensgezindheid: als de maatregelen waarvoor men nu kiest niet afdoende blijken, kan altijd nog aan de minister om extra middelen worden gevraagd. Het vanmorgen bereikte beginselakkoord zal, eenmaal voltooid en 'afgehecht', aan de bewindsvrouw worden voorgelegd. Tenslotte is de NS verzelfstandigd en niet geprivatiseerd. De logica laat zich niet loochenen. Als het probleem maatschappelijk is, ligt er ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid die uitgaat boven de normale bedrijfsvoering.

Toch is het riskant om het vraagstuk van het zwartrijdende vandalendom op te waarderen tot een breed en ingewikkeld maatschappelijk probleem. Refererend aan de geschiedenis van de analyse van het voetbalvandalisme dreigt het probleem van geweld in de trein al snel aan het zicht te worden onttrokken door een veelheid aan meningen en opvattingen en pogingen de zwartepiet door te schuiven naar de brede en inderdaad complexe maatschappelijkheid. De redenering dat geweld beter op één overzichtelijke plaats geconcentreerd kan blijven, is de verloederde uitkomst van dergelijke gedachte-oefeningen.

ZOVER ALS NU is te overzien zijn partijen, betrokken bij de bestrijding van het geweld in de trein, ondanks hun soms verdoezelende formuleringen niet in deze val getrapt. De voorgestelde maatregelen pakken het probleem daar aan waar het zich voordoet. Meer bemanning op 'agressietreinen', extra controleteams en meer toegangscontroles bij de perrons vormen de hoofdmoot. De NS tast vooreerst in de eigen beurs om dit alles mogelijk te maken - met dus een beroep op de algemene middelen in het vooruitzicht als meer nodig is. De afspraak dat treinen niet zullen vertrekken als de vereiste bemanning niet aanwezig is, suggereert een zekere fiksheid in de gezamenlijke benadering, maar oogt bij nadere beschouwing toch minder fraai. Die regel zou, ten koste van de reiziger, kunnen ontaarden in gemakzucht waar het gaat om het toepassen van maatregelen die geld kosten.

Er is nog een kant aan het vraagstuk die aandacht verdient. Voldoende personeel op de treinen is een voorwaarde, maar dit personeel moet wel zichtbaar zijn. Kaartjescontrole mag geen toeval zijn en de intensiteit niet omgekeerd evenredig aan de risico-uren. De zwartrijder en dwarsligger moet geen kans worden geboden de dans te ontspringen. Tenslotte raakt onveiligheid ook de goedwillende reiziger, gelukkig nog altijd de overgrote meerderheid.

( a d v e r t e n t i e s )