NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Pieter Steinz
Op Nederland 2 brak Michael Johnson het wereldrecord op de 400 meter, op Nederland 3 won Mrs Einstein de Quiz van de eeuw, op RTL 5 werd Berend Venenberg derde in de Grand Prix voor sterke mannen, en op BBC 2 was een documentaire over het Nijvel-offensief in de Eerste Wereldoorlog. Ik heb er praktisch niets van gezien, want vier Nederlandse netten brachten de televisie-actie voor de slachtoffers van de aardbeving in Turkije. Niet alleen de plicht riep, maar ook het plichtsbesef.

Het blijft een moeilijk genre, de televisie-actie. De bedoeling is dat er zoveel mogelijk mensen (potentiële gevers) kijken, en dus moet je als programmamakers entertainment bieden. Maar echt leuk of licht mag het niet worden, want de gebeurtenissen in de rampgebieden zijn vaak te verschrikkelijk voor woorden, laat staan voor cabaret of popteksten. In het geval van de aardbeving bij Izmit was zelfs extra terughoudendheid geboden, omdat er - anders dan bij een orkaan in Midden-Amerika of een hongersnood in de Sahel - zoveel landgenoten direct door geraakt worden.

Help Turkije, uitgezonden door Nederland 1, RTL 4, Net 5 en Fox 8, was dan ook een sobere en serieuze aangelegenheid. De druktemakers van de commerciële spelshows, zoals Robert ten Brink en Ron Brandsteder, waren verbannen naar het hoofdkwartier van het telefoonteam dat de giften in ontvangst nam. Hennie Huisman, die bij een vorige actie nog opzien had gebaard door iemand voor het goede doel uit de kleren te praten, mocht nu alleen een chèque van 1 miljoen gulden loterijgeld overhandigen. André van Duin leende zich, net als prinses Margriet, voor een spotje in mineur. En de centrale presentatie werd gedaan door een in stemmig zwart geklede Maartje van Weegen en een nu eens niet onderuitgezakte Jeroen Pauw, die voor de gelegenheid een grafstem had opgezet.

Na beelden van de zonsondergang bij Wijk aan Zee ('het begin van de djoema, de heilige vrijdag die bij uitstek het moment is om te rouwen') en de integrale uitzending van de herdenkingsdienst in de moskee van Zaandam, werd er, zoals Pauw het formuleerde, 'kriskras door Nederland en Turkije geschakeld'. Er waren interviews met nabestaanden in Nederland (zoals een bewonderenswaardig dapper Limburgs meisje dat met vakantie in Turkije haar ouders en broer had verloren), met correspondenten in het rampgebied en met deskundigen die de (typisch Hollandse?) angst voor fraude met hulpgelden moesten wegnemen. Tussendoor zagen we korte optredens van Mathilde Santing, Frank Boeijen en Margriet Eshuijs, artiesten die ontegenzeglijk niet het type zijn voor bruiloften en partijen. Het was een heel contrast met de Turkije- actie die tegelijkertijd op ZDF werd uitgezonden: een benefietconcert met onder meer Helmut Lotti en Udo Jürgens dat overigens nog niet een derde opbracht van Help Turkije.

Op een kleine oprisping na - beelden van de aardbeving op de muziek van Stings 'Fragile' - was sentimentaliteit uitgebannen, en in bijna drie uur werd meer dan twintig miljoen gulden opgehaald. De op Net 5 simultaan in het Turks vertaalde actie is dus een succes te noemen. Maar was Help Turkije ook als televisie-evenement geslaagd? Ik betwijfel het. Wat de kijkcijfers waren, weet ik nog niet, maar ik zou me goed kunnen voorstellen dat er nogal wat kijkers zijn weggezapt naar de andere zenders.

Help Turkije was braaf, eenvormig en onvermijdelijk nogal saai. Vanaf tien uur kon ik dan ook de verleiding niet weerstaan om van tijd tot tijd over te schakelen naar de briljante dialogen en de opera- achtige sterfscènes van Tarantino's Reservoir Dogs op Veronica.

Het is nooit goed of het deugt niet. Organiseert Hilversum eens een integere televisie-avond, noem ik hem braaf en saai. Ik ben blij dat ik niet bij de televisie werk.

Dit is de laatste aflevering van Zomer-tv. Komende maandag begint Maarten Huygen weer.