R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
T V V O O R A F :
Honds
KESTER FRERIKS
De zes personages werden vertolkt door voor politietaken afgekeurde herdershonden. Nu mochten ze, na negen maanden repeteren, optreden in Schippers' salondrama. Ze blaften, snuffelden en deden hun behoefte in Amsterdams meest eerbiedwaardige theater. Het verslag dat eertijds voor de VPRO werd gemaakt, wordt morgen opnieuw uitgezonden. Een stem waarschuwt dat het uitsluitend een 'kunsthistorisch doel' dient. De makers besteden veel tijd aan de reacties van het publiek; eerst verwachtingsvol, vervolgens in de pauze en na afloop. We krijgen gelukkig ook informatie wat zich achter de schermen af heeft gespeeld en vooral hoe een Engelse verslaggever met verbijstering in zijn stem zijn volk uit de doeken deed wat er hier gebeurde. Honden op het toneel! En honderden mensen kwamen kijken! De voorstelling was een oude wens van Schippers. ,,Kunnen honden wel gelukkig zijn?'' vraagt hij zich in de tekst af. Ze zijn vooral onrustig. Ze draven heen en weer, achter elkaar aan, om elkaar heen. Er schuilt ook ontroering in, zoals wanneer een van hen tuurt naar een portret van een herdershond. Wat denkt de hond? Ben ik dat, is het een wijfje? De publieksreacties zijn eerder extreem lyrisch dan ontnuchterend of beschouwend. Dat zegt veel over de toeschouwers. Maar om hen maalden de honden niet, die wilden hun bot. Hector heeft de zwaarste rol: hij moet lang en verwoed blaffen tegen het fluweelrode gordijn, waarachter zich van alles afspeelt waar niemand iets van weet. Hij wel. Hij ruikt. De neus van de hond is de motor van hun lichaam, en dan zijn we ver van Tsjechov en gewoon in de onbekende hondenwereld waarin honden ineens worden wat ze zelf niet wisten: verrassende acteurs.
Weerzien op 3: Going to the Dogs, zaterdag, Ned.3, 0.25-1.11u.
|
NRC Webpagina's
13 EN 14 FEBRUARI 1999
|
Bovenkant pagina |