R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
T V V O O R A F :
Wegzakken in leegte
HENK VAN GELDER
Er is sprake van een man die op 53-jarige leeftijd zijn baan verliest, en moet toezien hoe zijn vrouw vasthoudt aan haar drukke bestaan als galeriehoudster. Er is bovendien sprake van dat zijn moeder pas is gestorven. Gesuggereerd wordt ook dat haar dood bewust is bespoedigd omdat ze dementeerde, maar helemaal zeker weet ik dat niet. Het gevolg is in elk geval, dat de man gaandeweg wegzakt in schuldgevoel en lethargie. Steeds benauwender wordt zijn bestaan, en zelfs zijn warme gevoelens voor een vriendin van zijn dochter weten zijn lege leven niet meer afdoende te vullen. Misschien is het ietwat onheus de intrige in zulke globale termen samen te vatten. Het is regisseur Ivo van Hove er immers duidelijk om te doen de sfeer van psychologisch drama op te wekken, zonder de onderliggende feiten al te expliciet te maken. Als een verre neef van Ingmar Bergman heeft hij de camera (van Tom Erisman) in de huiskamer geplaatst om zijn hoofdpersonen op de huid te zitten. De acteurs moeten de rest doen, hetgeen vooral Willem Nijholt de kans geeft zich tot op de vierkante millimeter te vereenzelvigen met die man. Hij doet dat overtuigend en bewonderenswaardig, te meer daar de kijker soms in het duister tast over de precieze betekenis van de personages om hem heen. Thuisfront is voor Van Hove ,,een eerste, prille stap'', zegt hij deze week in Vara TV Magazine. Het scenario van Peter van Kraaij bood hem de mogelijkheid tot een filmische vingeroefening op de korte baan, in plaats van meteen maar te debuteren met een avondvullende bioscoopfilm. ,,Veel cineasten pakken zulke grote projecten aan dat het vijf jaar duurt om het geld bijeen te krijgen, dat wilde ik voorkomen.'' Voorts wekt Van Hove, die tevens artistiek directeur van het Zuidelijk Toneel èn van het Holland Festival is, de indruk dat hij graag verder wil in de film. Opvallend is in elk geval zijn gevoelige, inlevende acteursregie, die ook bij de anderen (zoals Will van Kralingen, Tamar van den Dop, Joop Doderer en Dora van der Groen) tot mooie resultaten heeft geleid. De heftigheid die zijn theaterregie kenmerkt, ontbreekt hier volledig - de film is stijlvol en ingetogen, maar au fond traditioneel. Een enkel vleugje symboliek zet niet veel zoden aan de dijk: af en toe flitst even het beeld van een ijsberende ijsbeer voorbij, kennelijk als pendant van de kilte en de leegte in het hart van de hoofdpersoon. Niet voor niets verwijt zijn zoon hem dat hij bezig is aan een winterslaap. Verder blijft de blik op de buitenwereld beperkt tot wat winterlandschappen, waarin langzamerhand het eerste groen opdoemt. Sonore strijkers completeren dit stemmingsbeeld.
Thuisfront, maandag, Ned.3, 22.45-23.48u.
|
NRC Webpagina's
30, 31 MEI EN 1 JUNI 1998
|
Bovenkant pagina |