NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

HENK VAN GELDER
Toen de televisie 's avonds nog gewoon om een uur of elf ophield - en niet, zoals nu, dag en nacht doorging - hadden de KRO en de NCRV een dagsluiter. Een pastoor of een bisschop bij de één, een dominee bij de ander.

In de loop van de jaren zestig programmeerde de VARA op haar uitzendavonden een verhaaltje van Simon Carmiggelt als dagsluiting. En nu bestaat in dat genre eigenlijk alleen nog de Dode dichters almanak van de VPRO, aan het eind van de zondagavond. De dag laat zich tegenwoordig nu eenmaal niet meer sluiten.

De dagelijkse column die Max Pam sinds oktober '97 voor de Amsterdamse zender AT5 maakt, zou vroeger een uitstekende dagsluiting zijn geweest. In werkelijkheid wordt het dagelijkse mini-programmaatje echter door de hele avond gestrooid - twee keer in de vooravond en een laatste keer tegen elven. Het is de zoveelste keer dat AT5 een programmagenre biedt dat op de nationale televisie ontbreekt, zodat het me niet zou verbazen als één van landelijke netten het zou oppikken. Dan zou Pam dezelfde weg gaan als Jac Goderie (Filmspot), Theo van Gogh (Een prettig gesprek), Rik Zaal (Zaal over de vloer) en Joop Braakhekke (Kookgek).

De videoband die nu te koop is, fungeert in elk geval als een uitstekende auditie voor Hilversum. Anderhalf uur lang komen ,,de beste tv-columns van Max Pam'' voorbij, met alle verschijningsvormen van het door Pam en zijn cameraman Onno Krijnen gemaakte programmaatje. Het ene uiterste zijn de afleveringen die door Pam geheel worden volgepraat, zonder dat de locatie er veel toe doet. Het andere zijn de afleveringen zonder één woord tekst, zoals die mooie over het Amsterdamse nieuwbouwwijkje waar de straten zijn genoemd naar jazz-coryfeeën als Louis Armstrong, Ben Webster, Chet Baker en Charlie Parker. We horen flarden van hun muziek, telkens overstemd door overvliegende vliegtuigen, en we zien de straatnaamborden en de desolate uniformiteit van de huizen en straatjes.

Zo raak is Pam niet altijd. Hij heeft nogal eens de neiging al te zwaar op een ironisch toontje te blijven hangen, en hij probeert ook iets te vaak parodietjes te spelen die zijn beperkte acteertalent te boven gaan. Als hij, als kapper verkleed, demonstreert hoe het kapsel van de koningin altijd in model blijft, doet zo'n bleek en uitgesponnen scènetje voornamelijk verlangen naar hetgeen Van Kooten of De Bie daarvan had gemaakt. Hetzelfde geldt voor een nummertje praten-met-een-boom waarbij Van Kooten en De Bie ongetwijfeld een curieus typetje hadden bedacht. Pam doet het als zichzelf, en dan werkt het niet.

Maar de voornaamste kracht schuilt natuurlijk in die ene man die dagelijks min of meer satirisch reageert op het nieuws. Bij de landelijke omroepen ontbreekt dat genre. En de vraag is of deze videoband iemand in Hilversum niet op een idee zou moeten brengen.

Pam. De beste tv-columns van Max Pam. Shooting Star Video, prijs 24,95 gulden.