NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Al snel na het begin van Das Versprechen (1994) vraag je je af of hoofdpersonen Konrad en Sophie inderdaad twee verliefde koningskinderen zijn die niet bijeen kúnnen komen, of dat ze dat eigenlijk niet willen. Het is 1961 en er valt nog wel wat te rock 'n' roll-en in Oost-Berlijn, maar de sfeer wordt langzamerhand grimmiger en dus besluiten Konrad en Sophie samen met twee vrienden via de riolen naar het Westen te vluchten. Op een beslissend moment tijdens de vlucht struikelt Konrad over een losse schoenveter en moet hij achterblijven.

De film beslaat de lange geschiedenis van de twee geliefden die bijna veertig jaar gescheiden zijn door droom en daad, ideologie, politiek en Koude Oorlog en die vermaledijde Muur. Dat gaf regisseuse Margarethe von Trotta de gelegenheid om ruim drie decennia moderne Duitse geschiedenis te recapituleren.

Doordat Das Versprechen een van de eerste films na de val van de Muur was die zich expliciet rekenschap gaf van dat verleden (onder meer door het gebruik van archiefbeelden van de bouw van de Muur en de Russische inval in Praag) is het des te teleurstellender dat dat hele ambitieuze project zo halfslachtig werd uitgevoerd.

Von Trotta liet eerder in bijvoorbeeld Rosa Luxemburg (1986) zien mooie persoonlijke geschiedenissen tegen een politiek-historische achtergrond te kunnen maken, zonder dat het een het ander in de weg zat. In Das Versprechen komt niet een van beide, politiek en liefde, goed uit de verf. Dat komt bijvoorbeeld omdat de beide hoofdrolspelers (Meret Becker en Anian Zollner) halverwege worden vervangen door oudere, maar veel minder aansprekende acteurs (Corinna Harfouch en August Zirner). Maar het komt ook doordat die Konrad de hele film een slome duikelaar van de eerste orde blijft. Hij bouwt in het Oostblok een carrière als astrofysicus op en roept bij de spaarzame gelegenheden dat hij Sophie ontmoet dat hij echt naar het Westen wil, maar komt dan bijvoorbeeld niet opdagen als zij een vluchtmogelijkheid voor hem heeft georganiseerd. Wat dat betreft lijkt hij erg op zijn ouders die hem na zijn mislukte ontsnappingspoging bij de politie aangeven omdat ,,anders de politie wel bij hen komt.'' En dan heb je al niet eens meer medelijden met hem.

Das Versprechen (Margarethe von Trotta, 1994, Duitsland/Fr/Zwi). Ned.3, 20.00-22.00u.