NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Als Marokkaanse jongeren een rolmodel nodig hebben, moeten ze naar Laila Berrich kijken. We zullen nog veel van haar horen: drieëntwintig jaar, intelligent, verbaal begaafd en razend ambitieus. De IKON schetste in Het andere gezicht een interessant portret van deze jonge vrouw, die we tot dusver alleen kenden als deelnemer aan het VARA-discussieprogramma Het Lagerhuis.

Laila, geboren in Nederland, bleek het perfecte voorbeeld van iemand die zich halverwege tussen twee culturen bevindt en van beide de beste elementen probeert over te nemen. Bij haar geen verloochening van haar ouderlijk milieu, maar evenmin een afwijzing van de westerse levensstijl. Het maakt haar weg er niet gemakkelijker op. De film bevatte roerende observaties ten huize van vader en moeder Berrich, die trots zijn op hun assertieve dochter, maar tegelijkertijd het ergste - geloofsafval - lijken te vrezen.

,,Ze is nog geen echt goede moslim'', zei de vader, ,,maar misschien komt dat na het trouwen.''

,,We zijn er nog niet aan toe'', lachten zijn dochters naar hem met de liefdevolle meewarigheid die dochters voor hun vader plegen te reserveren.

,,Ik ben moslim in opleiding'', schertste Laila. Haar vader haalde zijn schouders op. ,,Als ze geen moslim wil worden, moet ze het zelf weten.''

Haar moeder bekende dat ze zich veel zorgen over haar maakt. ,,Ze is veel weg. Eet ze wel goed, slaapt ze wel? Ik denk niet dat ze goed naar ons luistert.''

Intellectuele Marokkaanse jongeren als Laila moeten zich steeds weer verantwoorden. Hoe staan ze tegenover de in westerse ogen zo bekrompen islam? En wat vinden ze van de criminaliteit onder hun leeftijdgenoten? ,,Je moet veel uitleggen aan Nederlanders'', zei Laila. ,,Je wordt alleen voor modern aangezien als je meegaat met de westerse vrijheden. Maar ik ken meisjes die vrijwillig voor de sluier kiezen, hoewel hun ouders hen daar nog te jong voor vinden.''

Hoe delicaat de kwestie van de criminaliteit is, bleek uit de manier waarop Laila zichzelf tegensprak. Eerst weet ze het louter aan 'negatieve beeldvorming': ,,Alleen de tien procent die crimineel is, wordt belicht.'' Maar verderop gaf ze toe: ,,Als ik de jongens in Den Haag bezig zie, maak ik me ook bezorgd over mijn broer.''

Het als altijd ironische toeval wilde dat Nova een uur later een verontrustende reportage bracht over de toenemende criminaliteit onder Marokkaanse jongeren in Utrecht. Maartje van Weegen leidde de reportage in met constateringen als: ,,Niemand lijkt nog greep op ze te hebben'' en ,,Massale ontsporing''. Een politieagente vertelde dat het om niet meer dan honderd jongeren ging, maar dat bleek voldoende om een hele wijk te ontwrichten.

Ik moest terugdenken aan een gesprek dat ik een jaar of vijf geleden met een Rotterdams schoolhoofd had. Hij vertelde me de ijselijkste verhalen over de terreur van zijn Marokkaanse scholieren op en rond de school. Hij was een idealist en hij wilde zijn werk niet opgeven, maar hij raakte wel steeds meer gedemoraliseerd. Ik vroeg hem of ik hem over zijn ervaringen mocht interviewen. Na een week bedenktijd weigerde hij - uit angst voor represailles van zijn leerlingen.

Bij veel Marokkaanse intellectuelen valt nog de nodige aarzeling te bespeuren om het probleem in zijn volle omvang te onderkennen. In het IKON-portret zagen we Laila Berrich praten met mevrouw Arib, kandidaat-Kamerlid voor de PvdA. ,,Zo groot is het aantal criminele Marokkaanse jongeren nu ook weer niet'', zuchtte Arib. ,,Er zijn wel problemen en die moet je niet verbloemen.'' Het klonk aarzelend en het rook naar zelfcensuur.

Het was op de dag waarop Laila zich aanmeldde als lid van de PvdA. Aan het slot van de film zagen we haar in gesprek met Jacques Wallage, die informeerde wie ze was en wat ze kwam doen. Laila stond hem te woord met de haar typerende zelfbewustheid.

Je zag een lichtje aanfloepen in het brein van de politicus, altijd op zoek - als het goed is - naar jong talent. Laila is genoteerd.