NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur HANS KLIPPUS
BOEKEL, 30 DEC. Zijn gezicht maakt andere mensen vrolijk. De lach van Getaneh Tessema heeft een positieve uitstraling op ieders stemming. Zelfs in afwezigheid doet hij goed werk. ,,Leuk dat u mij belt'', is de hartelijke boodschap op zijn antwoordapparaat. Het grappige accent lijkt op dat van Ajacied Tijani Babangida.

Maar wat steekt er achter die gulle lach? Is Getaneh Tessema wel vrolijk en blij? Het is nauwelijks voor te stellen. Het leven van de Ethiopiër werd geteisterd door drama en tegenslag. Zijn moeder liet hem bij een onaardige tante achter. Als 17-jarige jongen moest hij zich bij het leger van dictator Mengistu voegen en strijden in een hevige burgeroorlog. Er kwam een andere machthebber en Tessema was zijn leven niet meer zeker in zijn vaderland. In 1992 vroeg hij in Nederland politiek asiel.

Maar ook hier voelt hij zich nooit echt vrij. Alleen wanneer hij lekker kon hardlopen waande hij zich vrij. Tessema werd in zijn nieuwe thuisland nationaal kampioen veldlopen, tien kilometer en halve marathon en had er zijn zinnen op gezet om namens Nederland op de Olympische Spelen van Sydney te starten. Het mag niet zo zijn.

Een jaar geleden, op oudejaarsdag, sloeg voor Tessema het noodlot wederom toe, op de vluchtstrook van de A17 bij Standdaarbuiten. Hij was met zijn vriendin, de atlete Gete Wami, op weg van zijn huis in Bergen op Zoom naar de jaarlijkse wedstrijd in Soest toen zijn auto in de ijzige kou pech kreeg. Hij belde de wegenwacht en werd op de terugweg naar auto en vriendin geschept door een uit de koers geraakte vrachtwagen. De atleet had een gebroken hand en enkel en een verbrijzeld bovenbeen. ,,Ik denk nog elke dag aan het ongeluk. Het lijkt wel of het gisteren was'', zegt Tessema een jaar later. ,,Steeds weer vraag ik me af waarom het moest gebeuren. Waarom moest ik daar pech krijgen en moest die vrachtwagen uitgerekend daar rijden? Als de auto voor de deur al niet was gestart, zou ik gewoon thuis zijn gebleven. Waarom? Ik weet dat ik toch nooit antwoord op mijn vragen krijg. Ook God geeft ze me niet.''

Meteen na het ongeluk vroeg hij zich in het ziekenhuis in Utrecht af wat het leven nog voor zin had. ,,Was ik maar doodgegaan!'' Tessema's leven is verwoest. ,,Maar ik leef. Dat is het belangrijkste. Mijn leven is anders geworden. Ik kan niet meer hardlopen. Ik weet niet wat morgen zal brengen.''

Tessema heeft al vijf operaties aan zijn linkerbeen achter de rug en moet waarschijnlijk nog twee keer onder het mes. De pinnen en schroeven, zoals hij dat in keurig Nederlands zegt, moeten uit zijn dijbeen worden verwijderd. ,,De dokter zegt nog twee operaties, ik wil er zelf maar één. Maar ik ben geen dokter, hè. Op 2 februari moet ik terugkomen en hoor ik hoe 't verder gaat.''

Hij zal nooit meer op niveau kunnen hardlopen. ,,Dat zou valse hoop zijn. Het zou al mooi zijn als ik een beetje kan joggen.'' Diep in zijn hart hoopt hij op een klein wonder. Hoewel Tessema een fraai trainingspak draagt, kan hij niet trainen. In elk geval kan hij wel weer lopen, zij het trekkend met zijn linkerbeen. Het lukt hem een half uur te wandelen. Daarna gaat het pijn doen, vooral pijn in zijn knie, maar ook in zijn enkel. ,,Ik heb heleboel pijn.''

Tessema's aanstekelijke lach is dus slechts een camouflage voor zijn verdriet. ,,Het is beter om te lachen. Om gezond te blijven moet je lachen. Ik heb daar geen moeite mee. Ik kan altijd lachen. Ook als ik pijn heb. De mensen zien liever een lachend dan een somber gezicht en dat geef ik ze.''

Jos Hermens is een van de mensen die weet wat er achter die lach zit. ,,Hij heeft het nog steeds heel moeilijk'', zegt de atletenmanager. ,,Hij kan er geen vrede mee hebben dat hij niet meer kan hardlopen. Soms kan hij enorm in de put zitten. Dat wil hij de buitenwereld niet laten zien, want hij is een zachtaardig mens. Lopen was alles voor hem, een verslaving. Zoiets zit in je bloed. En dan is het pats boem voorbij. Keihard.''

Hermens bood Tessema voor twee dagen in de week een baan aan. Daardoor kwam de verblijfsvergunning van de Ethiopiër niet in gevaar. Waarschijnlijk wordt hij binnenkort Nederlander. Tessema, wiens kennis van het lopen ook door Nuon wordt gebruikt, begeleidt in zijn functie bij Global Sports Communication atleten. ,,Dat is best leuk'', zegt hij, maar het betekent wel dat hij mee moet naar wedstrijden. Het valt niet mee om anderen te zien lopen zoals hij dat vroeger zelf deed. ,,Daar heb ik echt moeite mee. Pijnlijk, joh.''

Tessema gaat morgen ook naar de wedstrijd in Soest waar hij vorig jaar uiteindelijk niet arriveerde. Tessema weet dat het een emotionele dag zal worden. Hij gaat toch, want hij wil de organisatie, die hem speciaal heeft uitgenodigd, niet teleurstellen. Omdat hij is verhuisd, hoeft hij niet dezelfde route te rijden. Hij heeft ook een andere auto. ,,Die auto van vorig jaar heb ik nooit meer gezien. Dat wilde ik niet meer. Hij heeft me in steek gelaten. Een week daarvoor had ik hem nog laten keuren.''

Vorig week was hij voor een tv-reportage terug op de plek des onheils op de A17. Hij wilde er eigenlijk niet heen, anderzijds wilde hij niemand teleurstellen. ,,We stopten daar, maar ik riep: hier ga ik er niet uit! Dat was veel te gevaarlijk. Toen zijn we omgereden en zijn we achter de berm uitgestapt.''

Van de vrachtwagenchauffeur die hem aanreed, heeft hij nooit iets vernomen. Tessema had zou dat wel op prijs gesteld, maar nu hoeft het niet meer. ,,Als ik zo'n ongeluk had veroorzaakt, zou ik elke dag in het ziekenhuis hebben gezeten.'' De man werd deze maand door de rechter schuldig bevonden aan roekeloos rijden en kreeg onder meer negen maanden ontzegging van zijn rijbewijs. Tessema haalt er zijn schouders over op. ,,Voor mij verandert er niets door. Mijn leven is toch verwoest.''

Hoe gaat hij morgen eigenlijk naar Soest toe? ,,Ik denk vliegen.'' Tessema schatert het uit. Want wie gezond wil blijven, moet lachen.