R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
O O G I N O O G :
Hype & Poen in Rotterdam
FRITS ABRAHAMS
Mij kan niets verweten worden. Ik heb het manmoedig geprobeerd, want voor popmuziek heb ik nu eenmaal een ongeneeslijk zwak. Maar om vijf uur lang naar hijgerige interviewtjes te luisteren met als enige vragen: How are you? en How do you feel? - dat bleek toch te veel gevraagd. En de muziek? Die Spice Girls zijn leuk, maar dat waren de Dolly Dots en Bananarama ook, en wie zal durven volhouden dat zij een onvergetelijke bijdrage aan de popmuziek hebben geleverd? Rotterdam, waar dit MTV-festijn gehouden werd, rook volgens zanger Jon Bon Jovi 'naar bier, seks en show'. Ik gun het hem van harte, maar als tv-kijker rook ik vooral Hype & Poen. De popmuziek is zulke big business geworden dat je de echte talenten eerder zult aantreffen bij kleine platenlabels en in achterafzaaltjes, waar je mag hopen dat ze niet te snel worden ontdekt en verpest door verkeerde mannen met ogen die uitpuilen van dollartekens. De presentatie vanuit de studio was louter in handen van vrouwen die steeds riepen dat dit een unicum was, maar ze gedroegen zich alsof ze geheel bedacht, ontworpen en uitgevoerd waren door mannen die van stereotypen houden: niet één interessante gedachte verliet hun nooit stilstaande mondjes. Opmerkelijker was de eerste vrouwelijke buschauffeur van Engeland, die voorbij kwam flitsen in een aan de vrouwenemancipatie gewijde aflevering van People's century op de Belgische tv. Het had haar, aan het einde van de jaren zeventig, een leuk beroep geleken. ,,Ik wou bewijzen dat ik het kon. Sommige van die mannelijke chauffeurs waren zulke kleine, magere mannetjes. Waarom zou ik het dan niet kunnen?'' Ze zette door, en met succes. Moeilijker was het in 1979 voor de eerste Engelse vrouw die een intercity wilde besturen. Een vrouwelijke machinist! En dan nog wel van een intercity! Het bleek te veel gevraagd van de vakbroeders. Ze verklaarden haar de oorlog. Flauwe grappen en de hardste porno in haar postvakje. Ook zij volhardde, maar ze zag wél in verbittering om. De slotsom van deze aflevering sloot aan op haar ervaringen: ,,Het is aan de volgende generatie vrouwen om de inmiddels verworven rechten ook echt door te drukken.'' Maar mag de macht nog even in handen van mannen blijven? Ze hebben zulke leuke smoezen als ze hun macht misbruiken. Zembla wijdde een uitstekende aflevering aan de gebeurtenissen van afgelopen juli rond de Eurotop in Amsterdam. Toen werden 381 demonstranten gearresteerd op grond van artikel 140 van het Wetboek van Strafrecht: het deelnemen aan een criminele organisatie. Het had er meteen al de schijn van dat het artikel gebruikt werd om lastige demonstranten drie dagen van de straat te houden. ,,Ik heb ze gearresteerd op verdenking van deelname aan een criminele organisatie'', hield hoofdofficier Vrakking tegen Zembla vol. Het afwijzende oordeel van G. Mols, hoogleraar strafrecht, loog er niet om: ,,Ze wilden voorkomen dat de orde zou worden verstoord. Daarom pakte men die mensen op. Dit ging te ver (...) Het was oneigenlijk gebruik van bevoegdheden.'' Burgemeester Patijn en Vrakking wilden alleen gezamenlijk voor de camera verschijnen. Ze zaten erbij als twee van incest beschuldigde ouders die bij elkaar steun zoeken tegenover de boze buitenwereld. Dat troostende oogcontact! ,,Ik trek me er absoluut niets van aan', zei Vrakking, ,,ik zou deze beslissing wéér zo nemen.'' Wanneer begint de vervolging, wilde de interviewer weten. Vrakking: ,,Het onderzoek loopt nog steeds, er wordt gekeken of er vervolgd gaat worden.'' ,,Ik word niet veroordeeld'', zei demonstrant Hoogma, ,,want ik ben geen lid van een criminele organisatie.'' We zagen nog even archiefbeelden van een juichende familie Van der Valk na de voorlopige vrijlating van hun pater familias. Géén criminele organisatie, oordeelde justitie later. Hoogma kon wel eens gelijk krijgen.
|
NRC Webpagina's
7 NOVEMBER 1997
|
Bovenkant pagina |