NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Het is hollen of stilstaan bij de tv. Een onderwerp kan jarenlang onzichtbaar sluimeren in het bewustzijn van allerlei redacties, maar opeens, als door een geheimzinnig virus aangestoken, stort men zich er sprinkhaansgewijs op. Een slordig afgekloven skeletje bijft achter. Volgende onderwerp graag.

De afgelopen week overkwam dit het onderwerp 'de hervonden incestherinnering'. Zondag interviewde Fons de Poel in Netwerk de Amerikaanse psychologe Elisabeth Loftus, die vertelde dat bij 25 procent van de onderzochte vrouwen valse herinneringen waren ingeplant door therapeuten. Dat zou volgens een dissertatie in de Verenigde Staten tot 8500 onjuiste veroordelingen hebben geleid. ,,We zijn bereid álles te geloven'', zei Loftus.

Twee dagen later wijdde Paul Witteman zijn programma aan dit onderwerp, en gisteren boog Netwerk zich er opnieuw over. De Nederlandse psychologe N. Draijer mocht komen herhalen wat Loftus eerder gezegd had, terwijl ook de rechtspsycholoog P. van Koppen - eerder bij Witteman - weer kwam opdraven. Toch heb ik, al die aandacht ten spijt, nog steeds niet het gevoel dat het onderwerp afdoende behandeld is. We hebben brokstukken van het probleem gezien, niet het geheel. Bovendien is het gevaar van dit soort hypes dat er een vertekening ontstaat, die het lot van échte incestslachtoffers naar de achtergrond dringt. Er klonk dan ook enig schuldgevoel door in de woorden waarmee de presentatrice van Netwerk de aflevering gisteravond nogal plompverloren afsloot: ,,Overigens zijn de meeste incestzaken gebaseerd op feiten.'' Lijkt me een schrale troost voor het incestslachtoffer dat deze week eindelijk aangifte wilde doen, maar na het zien van al die uitzendingen de moed opgaf. De tv raakt onderwerpen gretig aan, maar durft er te weinig in door te dringen.

Ander treffend voorbeeld: de affaire van de Surinaamse Oranje-voetballers Kluivert, Bogarde en Seedorf die in het Surinaamse blad Obsession een opzienbarend interview gaven. Kluivert zei zich in het Nederlands elftal niet op zijn gemak te voelen ('Bepaalde jongens maken hier de dienst uit') en Bogarde vond dat Surinaamse voetballers in Nederland minder gewaardeerd worden dan blanke.

Het Parool nam aan de vooravond van Nederland-Turkije fragmenten uit dit interview over, en een nieuwe rel was geboren. Nu zou je verwachten dat al die omroepen met hun ontelbare sportuitzendingen zich als aasgieren op dit onderwerp storten. Wat was er nou precies wel of niet gezegd? Wat staat er op de banden van het interview? Is het waar dat Het Parool de citaten uit Obsession uit hun verband heeft gerukt? De spelers ontkenden halfhartig hun uitspraken, maar pas gisteren namen ze er officieel afstand van - ongetwijfeld onder druk van de KNVB. Bondscoach Hiddink reageerde zoals hij altijd reageert: geen gezeur, niets aan de hand. Hij neemt liever de wijnflesjes van Harry Vermeegen in ontvangst. Volgend jaar tijdens het WK, als Edgar Davids met de scalp van Ronald de Boer onder zijn arm loopt, zullen we hem aan zijn uitspraken herinneren.

Een week lang heb ik op dé uitzending over dit onderwerp gewacht. Niets. Totdat Barend en Van Dorp het gisteravond in hun uitzending op RTL 4 probeerden. Zij hadden de schrijvers van het artikel in Obsession, hoofdredacteur Iwan Bottse en journalist Lesley Hellings, uitgenodigd. Een goed idee, maar het gesprek verliep helaas te chaotisch om alsnog een scherp beeld van de achtergronden te krijgen.

Wat Bottse en Hellings te melden hadden, rook niet bepaald naar zuivere koffie. Eerst riepen zij dat Het Parool verkeerd geciteerd had uit hun artikel, en vervolgens dat de gewraakte uitspraken 'niet nieuw' waren. Aan het slot bitste Bottse: ,,Ik heb er geen mening over - moet ik nu verantwoorden wat de spelers zeggen?'' Hoe zit het nou? We moesten toch aannemen dat de spelers niets bijzonders gezegd hadden? Of hadden Bottse en Hellings spijt gekregen van een interview waarmee ze 'hun' spelers in diskrediet hadden gebracht? Het leek er verdacht veel op.

Vragen die blijven knagen. Brokstukken, geen geheel.