NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Uitgebracht door PolyGram Home Video.

Van basketballer tot junk tot dichter

Door DANA LINSSEN
Halverwege The Basketball Diaries (1995) merkt hoofdpersoon Jim (Leonardo DiCaprio) op dat de lucht van heroïne hem doet denken aan wierook. Het is slechts een van de loodzware links tussen drugsverslaving en katholicisme die het laatste deel van de film domineren. Aanvankelijk is The Basketball Diaries een vlotte coming of age-film over vier jongens uit Manhattan.

De videoclip-achtergrond van regisseur Scott Kalvert (hij maakte o.a. clips voor tieneridool Marky Mark, in de film te zien als Mickey) verraadt zich in dynamische beelden van ketende knullen. Af en toe nemen ze een snuifje fenol en de rest van de tijd dromen ze ervan om de beste basketbalspelers van de buurt te worden. Gewone puberdromen, tot dat snuifje fenol (en later de uppers, de cocaïne en de heroïne) hen de illusie geeft dat ze de beste basketbalspelers ter wereld zijn.

Kalvert baseerde zijn speelfilmdebuut op het gelijknamige dagboek van ex-verslaafde Jim Caroll. Plichtmatig opgelezen fragmenten van deze met een cultstatus omgeven junkie-mijmeringen vormen de narratieve lijn van de film. Het gebruik van een voice-over moet vooral een gebrek aan dramaturgisch inzicht verhullen. In zijn cameravoering lijkt Kalvert niet te kunnen kiezen tussen een participerende camera (zoals in de hallucinatoir gefilmde basketbalwedstrijdjes) en een semi-documentaire stijl. Dat maakt het lastig om een beeld van zijn hoofdpersonen te krijgen. Zijn het brutale helden, zoals in Trainspotting, of vervelende opscheppers?

Voordat The Basketball Diaries een star-verhicle werd voor DiCaprio, werden ook acteurs als Matt Dillon en wijlen River Phoenix genoemd voor de rol van Jim. Zij zetten eerder geloofwaardige en nergens geromantiseerde junkies neer in respectievelijk Drugstore Cowboy en My own Private Idaho van Gus van Sant. Met Jim Caroll kwam het overigens allemaal goed, haast de eindtekst van de film te vertellen. Hij kickte af op zijn zeventiende en maakte furore als underground-dichter en muzikant. Hij is even te zien in de film (als junkie) en veel van de muziek op de soundtrack (waarop ook de in een drugsfilm onvermijdelijke Doors) is door hem geschreven.