NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In dertig theaters.

De scheten van dj Howard Stern

Door RAYMOND VAN DEN BOOGAARD
Private parts (edele delen) heeft op het eerste gezicht alle ingrediënten van een slechte film. Howard Stern is een zeer populaire Amerikaanse discjockey, bekend om zijn scabreuze teksten. Twee jaar geleden schreef hij zijn autobiografie: een boerenpummel uit de provincie werkt zich, ondanks ferme tegenstand van het establishment met zijn gevestigde ideeën over wat een dj wel of niet kan doen, op tot Amerika's populairste radio-ster. Het boek was een groot succes en moest dus verfilmd worden, waarbij Howard Stern bereid werd gevonden zichzelf te spelen. Dat wordt niks, denk je.

Private parts (de titel is een toespeling op het gegeven dat Stern in zijn uitzendingen met een zeker genoegen aan de orde stelt dat hij zijn penis te klein vindt) is echter best een aardige film. Sterns grappen zijn grof: winden laten in het openbaar, een luisteraarster tot een orgasme brengen door haar schrijlings op de speakerbox te laten plaatsnemen en dan diepe bassen te produceren. Maar de film is betrekkelijk subtiel gemaakt en laat bijvoorbeeld goed zien hoe Sterns presenteerstijl tot stand komt. De gevierde dj is niet zozeer iemand die goede grappen verzint, of naar een punch line toewerkt, maar meer iemand die zich heeft aangeleerd te zeggen wat in hem opkomt, en daarbij rijkelijk lucht geeft aan zijn meer kinderlijke neigingen.

De humor van Howard Stern - die zichzelf in de film met opvallend naturel speelt - is niet aan iedereen besteed. De exorbitante wijze waarop hij de miskraam van zijn echtgenote behandelt - een schildering van de blijdschap waarmee men in huize Stern een potje met de foetus heeft verwelkomd - zal vast niet overal in goede aarde vallen. Maar het is als in het publieksonderzoek van het radionetwerk NBC, dat in de film aan de orde komt: de bewonderaars van Stern blijven luisteren om te horen wat hij nu weer zal verzinnen, en de Stern-haters blijven nog veel langer luisteren om te horen wat de schavuit nu weer in de zin heeft.

Het verhaal van de overstap van Stern van een lokaal radiostation in Detroit naar een filiaal van NBC in New York is trouwens een van de meest geslaagde in de film, omdat er een stereotiep carrièreverloop in wordt geschetst: Stern heeft zo'n succes met zijn scabreuze praatjes in Detroit dat het prestigieuze NBC hem voor veel geld overneemt, maar tegelijkertijd verlangt dat Stern ophoudt met de scabreuze taal waaraan hij zijn succes te danken heeft. Volgens dit stramien is al menige creatieve carrière gebroken.

Sympathiek in Private parts is dat de makers weinig moeite hebben gedaan, Howard Sterns optreden te kuisen voor bioscoopdoeleinden. Vorig jaar bestond Hollywood het om in een film over het leven van een pornobaas (The people vs. Larry Flynt van Milos Forman) geen vierkante centimeter porno te laten zien. In Private parts zijn de drie-letterwoorden niet van de lucht en ook de scène waarin Stern zich opmaakt op de studiovloer een naakte dame te bestijgen - wat ontaardt in een live uitgezonden ruzie met de NBC-directie - komt uitvoerig in beeld.

Minder geslaagd zijn de pogingen om Sterns levensverhaal in de vorm van een raamvertelling te presenteren. De vruchteloze pogingen om dames in staat van ontkleding bordjes met de titels van de verschillende hoofdstukken te laten ophouden zijn te klunzig gefilmd om als documentair materiaal geloofwaardig te zijn. En de clou van de film is bepaald flauw: Stern blijkt zijn levensverhaal te hebben verteld aan een aantrekkelijke medepassagiere in het vliegtuig, die met alle plezier met hem naar bed zou zijn gegaan. Maar Stern houdt van zijn vrouw en blijft haar trouw - zijn voorstel voor een triotje is duidelijk slechts bedoeld als een grapje zonder consequenties.

Maar misschien is dit krachteloze einde ook wel de sleutel tot het werk van Howard Stern. Ook in de Verenigde Staten is de tijd voorbij dat seksuele toespelingen en onthullingen in de openbaarheid nog een maatschappij-ondermijnende of maatschappij-kritische betekenis hadden. Het is dat de VS relatief zo'n grote groep luidruchtige, meestal religieus gemotiveerde blauwkousen kent - anders was er vermoedelijk niemand meer die zich kon opwinden over iemand die kut en pik over de radio roept. Voor de rest van de samenleving is zulk soort humor hoogstens flauw - een vorm van amusement als vele andere. Sterns humor is dus een rechtse humor - maar daarom nog niet onvermakelijk, evenmin als deze film.