NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Rialto, Amsterdam; Haags Filmhuis; 't Hoogt, Utrecht.

'Love Serenade' is een komedie om bij te zwijmelen

Een dorp waar de cd onbekend is

Door BIANCA STIGTER
Vissen - vissen! - is het enige dat de verveling kan verdrijven in Sunray, een dorp dat alleen maar lijkt te bestaan om er snel langs te rijden, maar de zusjes Dimity en Vicki-Ann wonen er, en Ken Sherry stopt er, Ken Sherry!, de man die in Brisbane een radioprogramma had en ook wel eens op de tv is geweest en drie keer is gescheiden, en hij stopt nog wel voor het huis naast het hunne! Vicki-Ann wil de vis die ze net gevangen heeft meteen voor hem gaan bakken.

Love Serenade is de eerste speelfilm van de Australische regisseuse Shirley Barrett, en o! wat weet zij goed wat het is om meisje te zijn, om meisje te zijn en verliefd te willen worden. Veel jongens wonen er niet in Sunray, wij krijgen ze althans niet te zien in Love Serenade, en Sherry, de ster uit de stad, is voor serveerster Dimity (21) en kapster Vicki-Ann (26) een godsgeschenk. De zusjes zien niet dat Sherry verlopen is, dat Sunray de enige plaats is waar hij nog aan werk kon komen, dat zijn filosofietjes over vrije liefde goedkoop zijn ('liefde is als een vis, die moet je niet in een kom opsluiten...'). En waarom zouden ze ook? Dimity heeft nog nooit een vriendje gehad en Vicki-Anns enige geliefde verloor zijn hand in een kettingzaag (over zijn verdere lot zwijgt ze, net als de afwezigheid van ouders onverklaard blijft). Blind van hunkering storten de zusjes zich op Sherry, en Barrett geeft hem ook nog eens een machtig wapen: muziek, zoete soul en de hitsige songs van Barry White die de zusjes voor liefdesliedjes houden.

Sherry wordt de dj van het enige radiostation van Sunray, waar de cd nog onbekend is, en Barrett is zo slim geweest in Love Serenade alleen muziek te laten horen als hij aan het draaien is. 'What the world needs now, is love, sweet love', zeggen Sherry en Dionne Warwick, en Barrett toont lyrisch en luchtig het vergeefs roze uniform van Vicki- Ann en het stof op de straten en de stralende ogen van Dimity die bij de luidspreker voor het gebouwtje van de Sounds of Sunray zit weg te dromen.

Barrett, die vorig jaar in Cannes de Gouden Camera kreeg voor het beste debuut, heeft de zusjes zo maf mogelijk gemaakt, en toch kunnen ze je wangen rood maken van schaamte - ondanks hun gekte voelen ze als plaatsvervangsters. Als Dimity met haar abrupte verlegen gebaartjes en rare vragen (hebben vissen een ziel?) zich aan een striptease waagt, lijk het net of je heel zacht geknepen wordt, zo verlegen en dapper speelt Miranda Otto haar. Vlak voor Sherry haar zal ontmaagden ('virgins are my specialty', zegt hij met zijn warme radiostem) zegt ze dat vrijen net zo iets moet zijn als naar de tandarts gaan zonder kleren aan. Van het een worden waar Barry White op de titelsong 'Love Serenade' over zingt, is even later geen sprake: Dimity staart naar het plafond terwijl Sherry plichtmatig op en neer beweegt, als een vis die het water door zijn kieuwen laat stromen. Vicki-Ann gebeurt een paar dagen later hetzelfde: ook zij staart naar het plafond als Sherry (overtuigend afschuwelijk gespeeld door George Shevtsov) genoeg heeft van Dimity's adoratie. Het deert de dames niet: de een spreekt voor het eerst het woord 'boyfriend' uit, de ander streelt haar trouwjurk en de concurrentie is moordend. Opeens moeten de meisjes ophouden elkaar hun dromen te vertellen, lunchen ze niet meer samen in het park en mag de een niet meer het bruidsmeisje zijn van de ander. Vicki-Ann trekt haar bruidsjurk aan en Dimity rent naar haar baas Albert, eigenaar van het Chinese restaurant en in zijn vrije tijd nudist. Maar die vraagt zich liever af waarom Sherry toch nooit garnalen bestelt als hij het restaurant bezoekt.

Vissen zijn een iets te nadrukkelijke running gag in Love Serenade, sommige grappen zijn iets te vet, en het duurt iets te lang voor de zusjes hun lot in de al te drastische finale weer in eigen handen nemen, maar in deze komedie om bij te zwijmelen geeft dat niet. Want Dimity gooit onhandig haar fiets neer en ze eet besmuikt haar sandwich, en ze gaat op haar roze meisjesbed zitten en neemt haar borsten in haar handen. En ze zucht.