NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DIK RONDELTAP
Het Engelse Channel 4 kreeg begin jaren tachtig een zendvergunning, met als eis dat de televisiezender vernieuwend werk voor beperkte kijkersgroepen zou ontwikkelen en uitzenden. De commerciële zender richtte daartoe onder meer een speciale afdeling op die animatiefilms voor volwassenen produceert. Het experiment - dat zeker heeft bijgedragen aan de opleving en herwaardering van de Engelse animatiefilm - bracht diverse succesvolle series voort.

De ordinair-anarchistische zedenkomedie Crapston Villas - waarin kleipoppen verloedering in de jaren negentig uitbeelden - is (nog) niet in Nederland te zien, maar de getekende situatiekomedie Pond Life kan sinds enkele weken vrijdagsavonds op Nederland 2 worden gevolgd.

In Pond Life (de titel verwijst zowel naar op de hoofdpersoon als naar het 'leven in een vijver') worstelt de hunkerende Dolly Pond zich van de ene uitzichtloze situatie naar de andere. Dolly is een postmoderne feministe die haar vrouwelijke verlangens erkent, ook al worden ze zelden vervuld. Politieke correctheid is voor haar iets uit het verleden. Een overlevingstip van Dolly geeft inzicht over haarzelf: ,,Negeer de reclame. Je hoeft de periode dat je ongesteld bent niet rolschaatsend en lachend met je moeder door te brengen. Het is heel normaal om steunend met een heetwaterkruik in je grootste broek op de bank te liggen.''

Dolly Pond heeft een verkeerde vriendin en een hopeloze ex-vriend/buurman die nog regelmatig klusjes voor haar opknapt. ,,Het is zo'n beetje mijn vaste vriend, al slaap ik goddank niet meer met hem'', zo wordt hij door haar omschreven. Dan is er ook nog de weeïg makende familie met een zeurende moeder, een bazig adviserende vader en de keurig getrouwde zus.

De thema's in de serie zijn zeer algemeen - carrière, vakantie, vrienden, therapeutische hulp, het rij-examen en het bezoeken van een popconcert.

De avonturen van Dolly, die haar neuroses bij iedereen uitstort, zijn soms wrang maar vooral amusant, met rake dialogen, waarbij de minimalistisch getekende animatie ondergeschikt is gemaakt aan de teksten. De snelle montage, soms met hele korte scènes, geeft vaart aan de serie, die bestaat uit afleveringen van elf minuten.

Ook vrienden en familie worden met de nodige ironie geschetst. Het meeste venijn wordt echter uitgegoten over de oncontroleerbare en nietszeggende alternatieve therapeuten-industrie: ,,Nee, Dolly, de verandering moet uit jezelf komen'', ,,Hoe kom je aan deze behoeftes?'', ,,Wat denk je er zelf van?'', ,,Dan krijg ik dertig pond van je, dank je wel.'' Dolly wordt uiteindelijk verstandig en ze vertrouwt haar vriendin toe: ,,Ik ben liever ongelukkig, dat is veel interessanter.''

Pond Life wordt gemaakt door de 35-jarige tekstschrijver en tekenaar Candy Guard. Zij heeft volgens interviews personen uit haar omgeving naar het leven getekend: ,,Ik neem echte mensen en ik schik ze zo, dat ze grappig worden.'' Guard, die zichzelf geen feministe wil noemen maar zich wel laat aanleunen dat mensen uit haar omgeving haar zo beschrijven, vergelijkt haar werk, dat persoonlijker is dan de meeste komische Engelse series, met Amerikaanse series als Roseanne, Friends en Ellen. Met Pond Life draagt Guard - die graag 'echte mensen situatiekomedies' wil gaan maken - ertoe bij dat de animatiefilmserie boven het niveau van kinderamusement wordt uitgetild.

Pond life, TROS, Ned.2, 23.12-23.27u.