NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

MAARTEN HUYGEN
Ze is een zwarte vrouw, woont in New York, komt uit Londen en zegt dat Jamaica haar land is, want daar komen haar grootouders vandaan. Eigenlijk woont ze in een krappe vliegtuigstoel op weg van het ene continent naar het andere om zich te laten fotograferen. Het 27-jarige topmodel Naomi Campbell leeft in een wereldje van vliegtuigcabines, limousines, hotels, privézwembaden, mode-ateliers, fotografen, andere sterren. Modellen zijn globaliseringsgoden. Meer nog dan filmsterren, die steeds gewoner worden, behoren ze tot de jetset. De weinige toppers figureren alom op tijdschriften en in advertenties voor het aanprijzen van kleren en cosmetica. Tijd is geld, want ze hebben een korte levensduur. Voor hun veertigste zijn ze opgebruikt. Gisteravond zond RTL5 rond etenstijd een documentaire uit over Campbell in een serie van vijf met de fanatasieloze titel ,,Glamour: de topmodellen van de wereld''. Campbell is als onderwerp de moeite waard. Hoe wordt een zwart model commercieel ingezet? Waarom mag ze vrijwel nooit kroeshaar hebben? Hoe bewerkt ze dat haar? Zou ze nooit instorten na dagen vol oppervlakkige gesprekjes, glimlachjes en poses? De maker, Jean-Luc Prevost, beroert dergelijke vragen nauwelijks. Hij is geen Frederick Wiseman, die ooit een prachtig portret maakte van vier New Yorkse fotomodellen onder wie de uit Geldrop afkomstige Apollonia van Ravestein. Hij laat de camera achter haar aan hollen, de hele wereld door. Zij zegt de filmer wat er zo in haar hoofd op komt. ,,Hopelijk beseffen de mensen door deze film dat ik dezelfde gewone dingen doe als zij'', zegt ze. De snelle op elkaar volgende beelden bewijzen het tegendeel.

De documentaire werd onverwacht actueel omdat Campbell afgelopen weekeinde met spoed werd opgenomen in een ziekenhuis op de Canarische eilanden na een felle ruzie met haar vriend, de flamencodanser Joaquín Cortés. Gisteren vloog ze naar Parijs en ze ontkende de beweringen van een ziekenhuismedewerker dat ze een overdosis slaappillen had ingenomen. Volgens haar agent is ze weer aan het werk. Een depressie is denkbaar bij zo'n duizelingwekkend bestaan. ,,Als ik moet kiezen tussen twee opdrachten, wil ik ze altijd allebei doen'', zegt ze voor de camera. ,,Al moet ik de hele nacht werken maar dan loop ik een ander misschien mis.'' In de film vliegt Campbell naar Jamaica, Nice, Parijs, New York, Miami en Jamaica aan een stuk door. In Jamaica gaat ze naar de markt en ze krijgt een boze reactie van een omstander als ze het eiland haar eigen noemt. ,,U hoort op het blankemansstrand thuis'', zegt hij boos. Omdat ze al een tijd in New York woont, is haar accent inmiddels Amerikaans geworden. Jamaica voldoet aan haar zucht naar iets échts maar het blijft bij koopjesjagen en souvenirs. ,,Mijn grootouders dachten in Engeland meer kans te hebben daarom zijn ze gegaan'', zegt ze bijna spijtig. Maar op het eiland was ze nooit wereldmodel geworden. Campbells moeder was Britse balletdanseres. Op haar vijfde figureerde Naomi al in een liedje van Bob Marley. Al heel vroeg liet ze zich fotograferen. Op haar zestiende kwam ze bij het Parijse atelier Azzedine Alaia terecht, waar ze 'Bambi' werd genoemd wegens haar lange benen en korte bovenlijf. Al gauw werkte ze voor de Londense Elite Agency. Nu showt ze voor Versace, Chanel, Valentino onder fotografen en ontwerpers die zich echte kunstenaars voelen. De snelle beeldwisselingen lenen zich goed voor televisie als huiskamerbehang. Zo'n film kan straffeloos worden afgezet of onderbroken voor het eten of de telefoon, zonder dat de kijker denkt veel te missen. RTL5 zendt tussendoor nieuws uit. De film is nauwelijks van reclames te onderscheiden.

Bij zo'n armoedige vertoning ga je je afvragen voor welke doelgroep ze is bestemd. Kennelijk niet voor dweperige tieners die een dergelijk beroep ambiëren, want voor hen werd niet geadverteerd. Bona Bakgraag kwam in beeld, het handige vulmiddel voor sky, liquid leather, en een reclame voor steunkussens die rust gaven aan een oudere man in streepjespyama. Een uurtje commercieel kijken is even deprimerend als zo'n modellenbestaan. Er beklijft weinig meer dan verspringende zuurstoktinten. Misschien helpt de aangeprezen sleep serenade cassette met rustgevende oceaangeluiden. Maar het doet nog het meeste verlangen naar de publieke omroep.