NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Het was zonneklaar dat Desi Bouterse even gebeld had met Al Pacino voordat hij in Buitenhof het interview met Maartje van Weegen aanging.

,,Hoe zal ik het doen? Hard en strak, of de boss in een goeie bui?''

,,Hou het midden'', zei Pacino. ,,Heb je mij in 'Donnie Brasco' gezien?''

,,Maar ik ben toch geen verlopen, ouwe gangster?''

,,Nog niet. Maar ik bedoel de rust van de gerijpte schurk. Je hebt alles meegemaakt, niemand kan je wat maken. Fuck 'm.''

,,En wat moet ik zéggen?''

,,Niets natuurlijk. Dat het niet jouw probleem is, dat ze zich vooral geen zorgen over jóu moeten maken, dat je hun spelletjes door hebt.''

,,Moet ik nog dreigen?''

,,Beetje. Aan het slot. Dus dan zeg je: 'Er zou een grote verliezer kunnen zijn, mind you.' En een kort lachje erbij.''

,,En als ze doorvraagt?''

,,Schouders ophalen: ,,Time will tell, dame.''

,,Nog speciale kleding?''

,,Vergeet je gecoate bril niet.''

Het werd zo'n briljante imitatie dat ik nooit meer Al Pacino zal kunnen zien spelen zonder aan Desi Bouterse te denken. Hij zat er helemaal bij als de veelbeproefde familie-patriarch die al genoeg aan zijn kop heeft met al die riskante coke-transporten, maar die nooit te beroerd is omwille van het landsbelang een paar stomme vragen van een persmuskiet te beantwoorden.

En dan dat wuivende handje aan het einde! Een flits van meesterlijke improvisatie.

Als je in hetzelfde weekeinde ook veel Els Borst en Wim Kok hebt moeten bekijken, besef je dat de relatie met Suriname voorlopig zeer gespannen zal blijven. Veel Hollands burgermansfatsoen en geen onvertogen woord. Ook Borst vond, net als Bouterse, dat ze 'in Den Haag te vaak bezig zijn met het spel', maar ze heeft zich verder voorgenomen vooral 'niet gemeen te doen' en 'geen mensen te beschadigen'.

Kok is zó braaf dat je als tv-maker wel heel inventief moet zijn om een spannend halfuurtje over hem samen te stellen. Dat was ze bij Netwerk dan ook niet gelukt, ook al waren ze maandenlang met Kok kris-kras door Europa getrokken. Het was alleen in letterlijk opzicht een adembenemend programma. Bekaf werd je er als kijker van. Je moest mee naar Moskou, Praag en Parijs, maar je kon er nog geen vijftien seconden rondkijken of je werd alweer bij een Drentse boer gedumpt waar Kok informeerde naar de melkproduktie. Deed Kok daar zijn mond open om iets te zeggen? Nou goed, één zin dan. Want we moeten naar Scheveningen en dan weer terug naar Moskou en meteen door naar Praag, of nee, eerst nog een shotje Noordwijk, en daar plakken we dan nog snel een paar beelden met Tony Blair in Parijs aan vast, want wij zijn impressionistische filmers, ze moeten bij de VPRO niet denken dat alleen zij dat kunnen.

Helmut Kohl werd ook nog even ondeugend gefilmd. Hij moest bij zijn bezoek aan het Catshuis meteen naar 'het kleinste kamertje'. ,,De politiek is ook maar mensenwerk'', grinnikte Fons de Poel. Dat staat nog te bezien. Want waarom zagen we Kok op al zijn reizen nooit in de buurt van de plee? Die hoeft kennelijk niet.

De enige Nederlander die Bouterse met gelijke munt zou durven terugbetalen, ontvalt ons binnenkort. Louis van Gaal. Kees Jansma maakte een aardig afscheidsinterview met hem. Eindelijk een interviewer die Van Gaal op zijn zwakkere kanten durfde aan te spreken.

Jansma hield hem voor dat hij met dédain op de pers had neergekeken, en 'dat wij wel moeten vinden wat jij vindt'. Dat was, volgens Van Gaal, uiteraard helemaal niet waar, maar het was goed dat het even gezegd werd.

Over drie jaar wil hij bondscoach worden. Komt goed uit: tegen die tijd begint Bouterse net zijn Surinaamse spelers op te eisen.

T V   V O O R A F :

MARCELLA BREEDEVELD
Op de Nederlandse huizenmarkt is de klant allang geen koning meer. De behoefte aan koophuizen is de laatste jaren zo gegroeid dat woningzoekenden zich in de vreemdste bochten wringen om zelfs maar een bod te mogen doen. Makelaars zetten om half negen 's ochtends de beschikbare woningen op de fax. Wie zoekt in een populaire buurt moet direct toehappen - soms zonder het huis zelfs maar gezien te hebben. Een bod doen dat onder de vraagprijs ligt, is een wel heel gewaagde strategie geworden. Tegenwoordig kiest de huizenverkoper voor de koper die het meest boven de vraagprijs heeft geboden.

De populariteit van de eigen woning is gemakkelijk te verklaren. De lage rentestanden van de laatste jaren hebben de financieringskosten van koopwoningen sterk omlaag gebracht, al maken de gestegen huizenprijzen dit voordeel weer grotendeels ongedaan. Banken en andere financieringsinstellingen zijn op het moment echter ongekend gul met hun hypotheekverstrekking zodat woningzoekenden steeds meer kunnen gaan bieden. Tot frustratie van bijvoorbeeld de Consumentenbond, die vindt dat banken hun cliënten beter moeten voorlichten over wat reële woonlasten zijn.

Terwijl de banken adverteren met hypotheekrentes van 3 of 4 procent worden bewoners van huurhuizen jaar in jaar uit geconfronteerd met forse huurverhogingen - zonder dat het woongenot van die huizen in hun ogen toeneemt.

Het is vooral om die reden dat ook mensen met een minder dan modaal inkomen nu op zoek gaan naar een koopwoning. Zoals de Turkse automonteur Ozcan, in de vierdelige documentaire 'In Holland staat een huis', waarvan de NCRV vanavond het eerste deel uitzendt.

Ozcan wil een nieuwbouwhuis kopen in de Haagse Schildersbuurt, vooral omdat het huis waar hij nu met zijn familie woont geleidelijk in huur is gestegen van 660 naar 1100 gulden. ,,Als mijn vrienden en kennissen hier het zich zouden kunnen veroorloven, en de bank hen een hypotheek zou geven, zou 60 procent een huis willen kopen'', zegt Oczan in de tweede aflevering van 'In Holland staat een huis'.

Documentairemaker Jelle Peter de Ruiter portretteert in deze serie vier gezinnen die op zoek zijn naar een ander huis. Sommigen met weinig geld, zoals de Turkse automonteur die samen met zijn zoon een huis wil kopen, anderen met heel veel geld te besteden. Zoals de communicatiedeskundige die genoeg heeft van de files en de drukte in de Randstad, met zijn gezin naar Drenthe wil vluchten, maar vrouw en kinderen alleen omgekocht krijgt met de belofte van een eigen paardenstal en een zwembad in de tuin. Aflevering drie gaat over een wijnhandelaar die niet wil kopen, maar juist moet verkopen omdat zijn zaak ten gronde is gegaan.

Naast de portretten van de kopers en vragers op de huizenmarkt komen ook de bemiddelaars, de makelaars, in de documentaire ruimschoots aan bod. Zij vertellen - min of meer terloops - over allerlei aspecten van het koopcontract en de hypotheekverstrekking en over de ins en outs van de onderhandelingen tijdens koop en verkoop. Een makelaarskantoor op de Haagse Statenlaan is de spil in de documentaire: in de eerste aflevering laat De Ruiter zien hoe daar op iedere werkdag vanaf acht uur het gevecht om de woningen van start gaat. Een gevecht waarin, zo blijkt, heel veel is toegestaan.

De documentaire 'In Holland staat een huis' geeft geen al te vrolijk beeld van de spelers op de Nederlandse huizenmarkt. Misschien niet onlogisch, gezien het feit dat Jelle Peter De Ruiter tevens de maker is van de documentaire 'Eigen schuld' over stille armoede in Nederland. Deze driedelige documentaire, vorig jaar april door de NCRV uitgezonden, was de best bekeken documentaire van de publieke omroepen in 1996.

In Holland staat een huis, Ned.1, 22.52-23.45u.

F I L M   V O O R A F :

BAS BLOKKER
Onweerstaanbaar dringt zich tijdens The longest day het medelijden met de Duitsers op. Wat een ongelijke strijd voeren zij daar in Normandië, als John Wayne, Robert Mitchum, Henry Fonda, Richard Burton en Sean Connery eenmaal aan land zijn gezet. Wie kunnen zij daar tegenover stellen? Gert Fröbe en Curd Jürgens. Meer niet.

Rond de verjaardag van D-day, de geallieerde invasie in Normandië op 6 juni 1944, is er altijd wel een omroep die The longest day uitzendt. Gelukkig maar, want dit zijn drie uren drama in de beste traditie van het Hollywoodsysteem: reusachtig, met oog voor het kleinste detail en de all-star cast ondersteund door een kraakhelder scenario.

Natuurlijk, er zitten schaamteloze clichés in - de excentrieke Engelse generaal met zijn bulldog Winston, de Franse résistance die haar hele slagkracht ontleent aan de charmes van een mooie verzetsvrouw en de logge bevelsstructuur waaraan de Duitsers ten gronde gaan ('wij verliezen de oorlog omdat onze roemrijke Führer een slaappil heeft genomen'). Maar die houden de invasie overzichtelijk, van de massa-opnamen op de landingsstranden tot alle kleine scènes die de anonieme schotenwisselingen van dramatiek voorzien.

Op de titelrol staan drie regisseurs, maar die doen er maar half toe. De ware auteur van The longest day is producent Darryl F. Zanuck. Zestien jaar na de oorlog is hij erin geslaagd een nieuwe invasie op de kust van Normandië los te laten, die ten minste even omvangrijk oogt als de historische. Als de Duitse strandwachter gilt dat er vijf-dui-zend schepen aankomen, denk je echt niet: tut tut tut, dat valt toch wel mee.

Zanuck heeft altijd garant gestaan voor films met een hoog testosterongehalte. De sigaar in de mondhoek van Robert Mitchum. John Wayne die zich door een gebroken enkel niet laat stuiten ('Put that boot back on and lace it up - tight'). En de culturele nieuwsgierigheid van de Amerikaanse soldaat die net een paar uit hun bunker gerookte Duitsers heeft neergelegd en zich hardop afvraagt wat bitte, bitte toch mag betekenen. Het is mannenkitsch, die even gemakkelijk een gangsterfilm opsiert als een western.

'I wonder who won', zegt de verdwaalde Amerikaanse airborne bij het vallen van de avond tegen de neergeschoten Britse piloot. Domme vraag. The Dream Team natuurlijk.

The Longest Day (VS, 1962), Ned.2, 20.45-23.30u.