NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur PIETER STEINZ
CANNES, 15 MEI. Lauren Bacall was er, helemaal in het zwart; de Dalai Lama was er, helemaal in het wit. En Gina Lollobrigida was er in een jurk met glittertjes. Samen met een tiental andere prominenten, onder wie Robert Altman, Vittorio Gassman en de vice-premier van Italië Walter Veltroni, waren ze gekomen voor de première van een documentaire over de vorig jaar overleden Marcello Mastroianni - een kwartier te laat, zoals het sterren betaamt.

Alleen de omgeving miste glamour. Marcello Mastroianni, mi ricordo, si mi ricordo, gemaakt door Mastroianni's vriendin Anna Maria Tató, draaide niet in de Grote Zaal van het festival, omdat de film niet was toegelaten tot het hoofdprogramma. Naar verluidt als gevolg van een portefeuillekwestie: Cathérine Deneuve, een belangrijke vrouw in het leven van Mastroianni, had gedreigd nooit meer naar Cannes te komen als de documentaire van de door haar gehate Tató aan de competitie mee zou mogen doen. Ze kreeg haar zin, maar kon niet verhinderen dat de film vertoond werd, als een hommage van het festival aan de acteur die in 1970 en 1987 de prijs voor de Beste Acteur won.

Deneuve en haar dochter Chiara Mastroianni, die er ook niet was, misten een mooie avond. Marcello Mastroianni, mi ricordo ('ik herinner me') bleek een enthousiasmerend portret van de in 1923 geboren acteur; een knap gemonteerde aaneenschakeling van verhalen uit een filmcarrière die begon met een bezoek op jonge leeftijd aan Ben Hur, en die uiteindelijk van de boerenzoon uit Fontana Liri de meest bewonderde Europese acteur van na de oorlog zou maken.

De opnamen voor Mi ricordo werden een jaar geleden gemaakt, toen Mastroianni in Portugal werkte aan wat zijn laatste film zou worden: de door Manoel de Oliveira geregisseerde Viagem ao principio do mundo (Reis naar het begin van de wereld), die vorige week tamelijk onopgemerkt op het festival van Cannes in première ging. Tató filmde haar man op vijf of zes locaties, zette zijn verhalen min of meer in chronologische volgorde, en doorsneed ze met historische foto's en zeldzame stukjes film, waarvan die met een dansende en tappende Mastroianni wel het opvallendst zijn.

De toon van de film wordt meteen aan het begin gezet, wanneer Mastroianni - gefilmd in silhouet - eerst een lange reeks van mooie herinneringen opsomt en vervolgens zijn credo uitspreekt. ,,Ik hou van het leven'', zegt hij, ,,en misschien houdt het leven daarom van mij. Ik beschouw mezelf als een man die veel geluk heeft gehad.'' Waarna hij ontroerende en soms hilarische anekdotes vertelt over zijn jeugd, zijn ouders, zijn dromen (,,ik heb altijd Tarzan willen spelen, maar niemand is nog in hem geïnteresseerd''), zijn imago als latin lover (,,een verzinsel van de Amerikanen''), de oppervlakkigheid van de televisie (,,ikzelf kijk alleen naar natuurfilms, behalve als ze over vogels gaan'') en Fred Astaire (,,een man om je tranen voor te laten stromen'').

Mastroianni's mooiste citaat gaat over acteren. ,,Ik begrijp die Amerikaanse method actors niet'', zegt hij. ,,Ze worstelen zo, ze nemen alles veel te serieus. Ik heb acteren altijd gezien als divertissement, iets voor in je vrije tijd.'' Het is die ontspannen houding die niet alleen afstraalt van Mastroianni's grote rollen, maar ook van de verhalen die hij in de documentaire vertelt. Er zijn er nog meer: Anna Maria Tató werkt aan een uitgebreidere versie van haar documentaire. Die gaat vier uur duren en is voor het eerst te zien op het filmfestival van Venetië - over vier maanden.