NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S c h a k e l s

Door onze redacteur JAAP BLOEMBERGEN
OOSTERHOUT, 31 JAN. De verstrengelde belangen zijn het fascinerende aan een wereldkampioenschap. Wielrenners die 365 dagen bij een concurrerende sponsor onder contract staan, mogen elkaar gedurende één uur en één volle ronde niet in de wielen rijden. Aan de vooravond van het WK pleegt de bondscoach de ploegentactiek door te nemen. Achter zijn rug lonken de managers van de verschillende sponsors met een vette winstpremie.

In München krijgt het traditionele steekspel in het Nederlandse kamp een extra dimensie. Adri van der Poel en Richard Groenendaal rijden voor de rijke Rabobank, tevens shirtsponsor op het nationale tricot. Wim de Vos wordt betaald door het bescheiden VKS, een asbestsaneerder. Van der Poel en Groenendaal slapen morgenavond in dezelfde hotelkamer. De Vos ligt in een belendende kamer. De 28-jarige De Vos vreest het ploegenspel van zijn landgenoten. ,,We rijden in hetzelfde shirt, maar die twee zijn natuurlijk wel mijn grootste concurrenten. Iedereen rijdt in principe voor zijn eigen kansen. Ik heb respect voor wat die twee hebben gepresteerd, maar een angsthaas ben ik niet. Ze houden me lekker scherp. Ik laat niet met m'n kloten spelen.

,,Ik sta te boek als een eerlijke en sportieve coureur, maar ik ga mezelf niet zonder slag of stoot 'wegsteken'. Als ik voor Adri of Richard moet remmen, omdat ze die dag betere benen hebben, wil ik wel geld zien. Daar moeten we goede afspraken over maken. Ik word liever derde achter twee Nederlanders dan vijfde achter vier buitenlanders. Alleen moet daar een vergoeding tegenover staan. Ik ben niet gierig, wel zuinig op m'n centjes. Ik hoef geen miljonair te worden, maar ik denk aan m'n gezin. ''

Drie weken geleden werd De Vos tot veler verrassing Nederlands kampioen. Hij doorbrak de hegemonie van Groenendaal en Van der Poel. Na afloop van het NK was er de ontlading, de vreugde van zijn vrouw, de tranen van zijn oudste zoon. De winnaar was van ver gekomen. Begin december lag hij nog ziek thuis in Oosterhout. Hij keek naar de tv-beelden van een veldrit in Gieten, waar Van der Poel en Groenendaal met gebalde vuisten zegevierend over de finish reden. ,,Op die middag heb ik de grootste stimulans gekregen. Hun arrogantie heeft mij Nederlands kampioen gemaakt.''

De Vos vestigde de aandacht op zich bij het WK'93 in het Italiaanse Corva, waar hij een bronzen medaille won. Hij verkeerde in een zegeroes en vroeg na de huldiging spontaan zijn vriendin ten huwelijk. In 1994 en 1995 behaalde hij belangrijke overwinningen, maar hij stelde ook teleur en reed in de schaduw van Groenendaal en Van der Poel.

Afgelopen jaar kampte hij met buikklachten. De maagklep sloot niet goed af, waardoor het maagzuur via de slokdarm terug in de mond keerde. Hij moest veel spugen en kreeg last van keelontstekingen. Artsen spraken van een bacteriële infectie. Een antibiotica-kuur hielp hem na twaalf maanden op de been. Heel langzaam kreeg hij zijn oude vorm te pakken.

,,Er waren nachten bij dat ik niet eens mijn bed kon uitkomen van de pijn. Ik werd er op het laatst echt strontziek van. Een gewoon mens schijnt ook wel eens met zulke kwalen rond te lopen, maar bij een wielrenner valt het eerder op. Wij kunnen niet ongestraft aan de medicijnen. Dan word je meteen maanden teruggeworpen.

,,Na vier maanden kreeg ik een ontslagbrief van mijn sponsor. Omdat je door ziekte je programma niet kunt rijden, word je keihard op straat gezet. Sponsors zien je als object. Ze negeren het menselijke aspect. Ze gaan over lijken.

,,Wat had ik nog te verliezen? Bij een normale baas ga je de ziektewet in. In de wielrennerij loop je veel startgeld en prijzengeld mis. Gelukkig vond ik een nieuwe sponsor. 'Het gaat om de mens Wim de Vos', hebben ze steeds gezegd. Maar beter word je er niet van. De koersen waren een martelgang. In december heb ik aan gedacht aan afstappen. Ik werd sjagrijnig en schoot thuis ook tekort.''

Na de laatste antibiotica-kuur is De Vos aan de beterende hand. Toch maakt hij zich zorgen over zijn sportieve toekomst. ,,Na de diagnose was ik opgelucht en bang tegelijk. Je voelt aan je lichaam waar de rem zit, maar je houdt de angst dat het terugkeert.'' De Vos kwam laat in aanraking met de wielersport. Eerst deed hij aan motorcross. Nadat zijn broertje om het leven was gekomen bij een verkeersongeluk, verzocht zijn moeder hem een minder gevaarlijke sport te kiezen. Op zijn vijftiende kreeg hij ,,een Wehkamp-fietsje'' van zijn tante.

,,Ik haalde de spatborden en de verlichting eraf en deed de volgende dag mee aan een 'wilde wedstrijd'. In de eerste bocht vlogen de ventielen eraf, kon ik meteen afstappen. Ons pa stond langs de kant en heeft meteen een goeie crossfiets gekocht. Als brakske lag ik elke week in de kreukels. Links waren de korsten nog niet opgedroogd of ik kreeg rechts een nieuwe schaafwond. ,,Toen ik met mijn gezondheid sukkelde, heb ik vaak aan pa gedacht. Hij heeft mij leren knokken. Hij was zelf altijd ziekelijk en is veel te vroeg overleden. Op het WK in 1993 zat hij in een rolstoel bij de finish, hoewel hij nog nooit in het buitenland was geweest. Zag ik hem in een keer opstaan en naar me toe lopen. Een gigantisch gevoel. Die bronzen medaille heb ik later in zijn graf gegooid. Ik had dat ding aan hem te danken.''

Volgens De Vos hangt zondag een verrassing in de lucht. Van der Poel en Groenendaal lijken over hun hoogtepunt heen. De derde Nederlander zet zijn geld op de Italiaan Pontoni, maar wenst zijn eigen kansen niet uit te vlakken. ,,Ik moet zo lang mogelijk aanklampen en in de laatste ronde een enorme snok geven. Het parcours is op mijn lijf geschreven: technisch en veel tempowisselingen. In 1985 werd ik er derde bij het WK voor junioren. Alleen die trap baart me zorgen. Kom je met lood in de poten aan, moet je nog 25 treden klimmen!''

Als 'droogweerspecialist' is De Vos niet gebaat bij regen of sneeuw, die zijn voorspeld in het zuiden van Duitsland. ,,Ik heb een hekel aan blubber. Laat het maar lekker kouder zijn. De laatste dagen was het drie graden en zwaarbewolkt in München. Heb ik nagekeken in de krant. Je moet op alles voorbereid zijn.''