NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DOOR FRITS ABRAHAMS
Mijn belangrijkste zorg is dat ik de komende twee weken niet doodga, want dat zou betekenen dat ik de ontknoping moet missen van de 23 delen tellende, Amerikaanse misdaadserie Murder one. Als je al 21 uur in een tv-serie hebt geïnvesteerd, is het wel heel erg sneu om kort voor het einde onder de tram te raken. Stel je voor: je komt in de hemel - dat hebben tv-critici wel verdiend -, je doet navraag naar de afloop en het enige wat je te horen krijgt, is: ,,Hier doen we niet aan misdaad.'' Nooit zul je meer te weten komen wie nu wél de 15-jarige Jessica Costello heeft vermoord. Eeuwig zul je je blijven afvragen of je gefaald hebt toen je de personificatie van het kwaad moest aanwijzen. Je hemel zal in een hel verkeren.

Na vijf afleveringen van deze serie kwam ik in een kortdurende crisis terecht. Kon ik mijn tijd niet beter gebruiken dan met het uiteenrafelen van de hersenspinsels van handige Amerikaanse scenarioschrijvers? Was nu de geestelijke verloedering begonnen waarvoor elke frequente tv-kijker wordt gewaarschuwd?

Na zeven, acht afleveringen liet ik me niet meer martelen door dergelijke vragen. Dit was meeslepende, goed gemaakte televisie, zoiets zag je niet elke dag - ook niet in de bioscoop. De aflevering van gisteravond bewees het ten overvloede: Murder one is voortreffelijk tv-drama. Pakkende dialogen, bekwaam acteerwerk, voorbeeldige regie (om de clichés van een juichende recensie maar even op rij te zetten). De scène waarin Neil Avedon, verdacht van de moord, in de rechtszaal op het vonnis van de jury wacht, deed nauwelijks onder voor de beroemdste rechtszaalscène aller tijden: die met O.J. Simpson.

Het bloed klopte in mijn keel, ik probeerde door de ogen van Avedon naar de jury te kijken en ik dacht maar steeds, net als toen met Simpson: hoe zal zijn gezicht er over een halve minuut uitzien? Een ruïne van smart of een wolk van extase? Het werd de ruïne, en de lugubere overeenkomst met de zaak-Simpson was dat je je ook hier bleef afvragen of de jury niet een fatale vergissing maakte.

De makers van Murder one hebben erg hun best gedaan om de verdenking op een ander te richten: de sluwe zakenman Richard Cross. Ted Hoffman, Avedons advocaat, heeft die verdenking tot dusver niet kunnen waarmaken, maar hij komt er steeds dichterbij. Cross, een voyeur, moet in ieder geval in het bezit zijn van een video-opname van de moord. Staat hij zélf op die band, zoals Hoffman denkt, of is het een derde waaraan niemand gedacht heeft?

Mijn favoriete ontknoping blijft: Avedon als dader. Hij is inmiddels het lievelingetje van de kijkers geworden: zielige, labiele steracteur, slachtoffer van een schoft die hem een moord in de schoenen schuift. Durven de makers het aan om hem tóch als de dader te ontmaskeren? Het zou dan geen happy ending worden, waar Amerikaanse filmproducenten zo verzot op zijn. Ik vrees dat de makers, hoe competent ook, hier toch een knieval voor het publiek zullen maken en met Cross of een andere, minder prominente, smeerlap op de proppen zullen komen.

Mijn suggestie - in een vorig stukje - dat Francesca, ex-vrouw van Cross, de dader is, trek ik beschaamd in. Met excuses aan Francesca. Ze heeft weliswaar inmiddels Ted Hoffman verleid, maar welke vrouw zou niet die eenzame, kale rots hebben willen koesteren nadat hij door zijn vrouw Anny verlaten was? Anny probeerde het gisteren weer een beetje goed te maken (''ook al kunnen we niet samenleven, we kunnen toch van elkaar houden''), maar ze zou er bij mij niet meer ingekomen zijn.

Nog twee weken dus. Als u een man ziet aarzelen aan de rand van een trottoir, te angstig om over te steken, fluister hem het wachtwoord 'Cross' in het oor, neem hem bij de hand en loods hem naar de overkant.

T V   V O O R A F :

De architectuur van Kisho Kurokawa

DOOR TRACY METZ
Kosten noch moeite zijn gespaard voor de film die de Engelse regisseur en producent Michael Blackwood in 1993 maakte over de Japanse architect Kisho Kurokawa, die zondag op Kunstkanaal wordt uitgezonden. In Parijs, Berlijn, New York, Chicago en uiteraard op diverse locaties in Japan staat de architect voor telkens weer een ander ontzagwekkend groot en duur gebouw te doceren over zijn gedachten en ontwerpmethodiek, nu en dan becommentarieerd door de Engelse architectuurtheoreticus Kenneth Frampton.

Eind jaren vijftig kreeg Kurokawa bekendheid als mede-oprichter van het 'Metabolism', een stroming in de bouwkunst die gebaseerd was op reeksen kubussen of cellen. Een van zijn bekendste vroege werken is de Capsule Tower (1970), een stapeling van prefab kubussen met de afmeting van vier tatami-matten. Deze symbiose van historie en toekomst, hightech en traditie is een van de kenmerken van Kurokawa's intelligente, onderzoekende oeuvre waarin hij westerse technieken combineert met oosterse waarden. Zijn eigen 'symbiotische' stijl kan uitgesproken strak en monumentaal zijn, zoals in het indrukwekkende bankgebouw in Fukuoka, maar in zijn museum voor Nagoya zijn er ook vleugen herkenbaar van het Europees postmodernisme. En met het prachtige plafond van zijn fotografiemuseum in het Japanse Nara, dat als een tentdoek over het interieur is gedrapeerd, laat hij een onverwachts dromerige kant zien.

Michael Blackwood heeft een goede reputatie opgebouwd als maker van architectuurfilms, maar het moet gezegd: dit is niet een van zijn beste. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de regenteske persoon van Kurokawa, die niet overkomt als iemand die naar een kritisch weerwoord verlangt. Bovendien worden in het streven naar een breed overzicht - dat natuurlijk nog lang niet volledig is - de projecten nogal op elkaar gestapeld, waardoor het resultaat meer documentatie is dan een film. Toch is het heel interessant om er kennis van te nemen nu de bouw van zijn uitbreiding van het Van Gogh Museum is begonnen. Als architect voor het Van Gogh werd Kurokawa door de Japanse financiers aangedragen, maar nu weten Kunstkanaalkijkers beter wat hij kan. Het is een geruststelling.

Kisho Kurokawa: From Metabolism To Symbiosis. Kunstkanaal, zondag 2 februari.