|
|
Beste vriend
Frank Hoelen (36) ,,De eerste keer dat ik Jesus Christ Superstar zag, was ik niet erg onder de indruk. Maar dat was ik ook niet van de halve finales van Wimbledon, waar m'n vader me tijdens dezelfde reis mee naar toe nam. Ik was een jongetje van twaalf jaar en ik was net meisjes leuk gaan vinden. Vele jaren later verstopte ik me twee jaar lang, na allerlei glansrollen, zoals in Cats. De roem was te groot geworden. Tot een vriendin zei: ‘Weet je dat het Koninklijk Ballet van Vlaanderen Jesus Christ Superstar gaat doen? En jij moet voor de rol van Jezus gaan!' Ik was daar niet zeker van en de regisseur wilde perse een zwarte Jezus. Maar tijdens de auditie kreeg ik de geest. Ik ging voor hem op mijn knieën liggen, mijn zware jas om me heen, en zong. Het was alsof de Heilige Geest naar beneden kwam. Al mijn verdriet en eenzaamheid kwam naar buiten en ik zong en ik zong en daarna huilde ik. De regisseur bood me de rol van Judas aan, maar ik weigerde, ik wilde alleen Jezus. Dat was mijn held en ook mijn beste vriend. Iemand die net als ik moest vechten en een roeping had. Uiteindelijk heb ik de rol van Jezus gekregen. Dat was een sleutelmoment: daardoor kon ik afscheid nemen van de oude Frank. Ik leerde Jezus in die periode op alle fronten kennen. Hij zei bijvoorbeeld: ‘Geloof niet wat andere mensen over je zeggen, want dat wordt een lijdensweg'. Het gaat er niet om dat Jezus een superstar is, ik speelde een mens die ook angsten kent. Maar hij zei óók: ‘Heb lief en oordeel niet, dat schept de ruimte om zelf vooruit te gaan'. De oude Frank was bang, een speelbal van zijn emoties. Van Jezus leerde ik afscheid nemen van alle bullshit en verder kijken dan m'n eigen emoties. De rol van Jezus betekende een zoektocht naar mijzelf.'' RENTSJE DE GRUYTER
|
NRC Webpagina's 31 augustus 2000 |
Bovenkant pagina |
|