Harron werd gegrepen door Solanas, toen ze in 1987 in Engeland een exemplaar in handen kreeg van SCUM Manifesto (1967), de beginselverklaring van de Society for Cutting Up Men, waarvan Solanas oprichter en enig lid was. Het vijftig pagina's tellende pamflet, in eigen beheer uitgegeven, is een manische aanklacht tegen de man, waarin satire, scheldkannonades en geraaskal elkaar in hoog tempo afwisselen. "Ik had nog nooit iets gelezen dat me zo raakte', schrijft Harron in het voorwoord bij haar screenplay. 'Het was een litanie van haat, maar tegelijk vol humor.' Een stijlproeve: "Hoewel de man wordt verteerd door schuldgevoelens, schaamte, angsten en onzekerheden en hij, als hij geluk heeft, hooguit een nauwelijks waarneembaar lichamelijk gevoel ondervindt, is hij toch bezeten van neuken. Hij zou een rivier van snot overzwemmen, een kilometer lang tot zijn neus door braaksel waden, als hij vermoedt dat hem daarna een ontvankelijk kutje wacht.'

Een bijtender typering van mannelijke driften is, na Arthur Schopenhauer, moeilijk te vinden. De man is bij Solanas een biologisch ongeluk, "een wandelende miskraam', die zo snel mogelijk van de aardbodem moet worden verwijderd. "Voor vrouwen met burgerzin, verantwoordelijkheidsbesef en de behoefte om uit de band te springen zit er niets anders op dan de regering omver te werpen, het geld af te schaffen, volledige automatisering in te voeren en het mannelijk geslacht uit te roeien.'

Harron werd onmiddellijk getroffen door het geëxalteerde sarcasme in Solanas' boekje, eerder dan door haar utopische "boodschap' van een samenleving zonder mannen. ,,Ik weet niet of ze daar echt in geloofde. Maar haar röntgenvisie op de maatschappij was voor mij een schok: "Dit is allemaal een leugen.' Het idee dat de samenleving is gebaseerd op seksuele uitbuiting van vrouwen, en het idee van vrouwelijke inferioriteit.''

Solanas' manifest is volgens Harron ook eerder ,,sociale satire dan een feministisch program. Het is poetic writing, geniaal en gestoord. Als auteur past ze volgens mij eerder bij een markies de Sade, of bij Antonin Artauds theater van de wreedheid, dan bij latere feministische schrijfsters. Die zouden haar veel te doctrinair zijn. Ik weet zelfs niet of Solanas zich een feministe zou hebben genoemd. Ze was een maverick, die nergens bij hoorde. Een buitenstaander die alleen geloofde in wat ze zelf te zeggen had. Dat is wat mij in haar aanspreekt, en wat haar denk ik ook interessant kan maken voor een hedendaags publiek.''

>> LEES VERDER