Terug naar New York betekende voor Harron ook terug naar dat verleden. Vorig jaar ging in Amerika haar eerste speelfilm, I shot Andy Warhol, in première, over een andere vrouw die worstelde met een Warhol-obsessie. Hoofdpersoon is de feministische bohémienne Valerie Solanas die in 1968 een aanslag op de pop- kunstenaar pleegde. Solanas werd kortstondig beroemd door de, mislukte, aanslag maar raakte al snel, buiten een groupuscule van radicale feministen, in de vergetelheid. Met haar speelfilm heeft Harron Solanas herontdekt, niet tot ieders vreugde. ,, Ik heb in de mainstream-pers positieve recensies gehad'', vertelt ze terwijl ze zich met een glas vruchtensap uit haar keuken manoeuvreert. ,,De kritiek kwam van de alternatieve pers. Daar denkt men kennelijk dat dit soort onderwerpen voorbehouden moet blijven aan de underground. Ik ben het daar niet mee eens. Zolang je je werk maar integer kunt houden.''

Valerie Solanas komt uit Harrons film naar voren als een bij vlagen briljante, maar vooral gekwelde en diep gestoorde eenling, die evenzeer handelde uit waanzin als op grond van een wereldbeeld. Na de aanslag op Warhol leidde ze een zwervend leven, sliep op daken en in portieken, en overleed tenslotte aan emfyseem. Rauw vertolkt door Lili Taylor, is Solanas niet simpelweg een slachtoffer van de mannenwereld - als ze een slachtoffer is, dan toch ook van haar eigen psychische turbulentie in een gewelddadige tijd.

Harron heeft dat troebele karakter van Solanas willen redden van commerciële versimpeling, al heeft ze in de aftiteling een concessie moeten doen aan de producers. ,,Aan het slot van de film verschijnt de mededeling dat haar manifest SCUM inmiddels een feministische klassieker is. Dat vind ik eigenlijk te heroïserend. Ik had de droge tekst gewild: Valerie Solanas overleed in armoede in 1988 te San Francisco, aan emphyseem. Dat is het enige dat me echt dwarszit aan de film.''

>> LEES VERDER