Gelukkig is de financiering van de film losgekoppeld van de opbrengsten van Black Woodstock. De Zaïrese zakenpartners hebben een garantiesom van vijf miljoen dollar naar een bank in Londen overgemaakt. De zes weken extra wachten worden door de filmploeg goed besteed: de orerende Ali in de straten van Kinshasa staat dagelijks garant voor treffende beelden. De kreet 'Ali bomaye' ligt op ieders lip en Ali gaat met de filmcamera een langdurig schijngevecht aan.

Tot algemene verbazing wint Ali het gevecht. De beelden daarvan - meeslepend becommentarieerd door de schrijver Norman Mailer die er als verslaggever bij aanwezig was - vormen een hoogtepunt in When We Were Kings. Maar ze zijn niet van Gast en de zijnen. De beeldrechten van het eigenlijke gevecht zijn exclusief aan een televisiemaatschappij verkocht. Niet dat de filmer daar in 1974 erg over in zit: voor zijn muziekfilm is het gevecht immers bijzaak.

Terug in de VS blijkt die bank in Londen niet te bestaan. Gast neemt een jonge New-Yorkse advocaat, David Sonenberg, in de arm. Deze traceert het geld op een bank op de Kaaiman-eilanden, welke eigendom blijkt van Stephen A. Telkert, minister van financiën van Liberia en lid van de koninklijke familie aldaar. Voortvarend start Sonenberg processen om het geld terug te krijgen. Na een staatsgreep in Monrovia verdwijnen zowel de koninklijke familie als hun bank definitief uit het zicht.

Gast ziet zich inmiddels in zijn bescheiden woning op Manhattan geconfronteerd met talloze, langs de muren opgestapelde blikken 16-millimeterfilm met separate geluidsbanden. Om een slordige 85.000 meter gaat het, oftewel 173 uur. Omdat zich in de verste verte geen nieuwe financier aandient, slaat Gast in zijn vrije uren aan het monteren. Het ruimteprobleem in huize Gast wordt nog nijpender door een tweedehands montagetafel. Om die naar binnen te brengen moet met een moker de toegangsdeur van de flat worden verbreed. ,,Mijn huur verdiende ik met het assisteren van andere documentairemakers, zoals Barbara Kopple''.

Zelf maakt Gast een aantal muziek-documentaires. Ze hebben nauwelijks geschiedenis gemaakt - of het moest zijn omdat Gast bij het vervaardigen van een portret van een groep Hell's Angels door zijn onderwerp in elkaar werd geslagen. ,,Gelukkig hadden ze hun zilveren boksbeugels afgedaan''.

Na twaalf jaar ploeteren een eerste lichtpuntje: David Sonenberg heeft de advocatuur vaarwel gezegd en is inmiddels een succesvol manager van diverse rock- en rap-groepen. Het is aan hem te danken dat in de uiteindelijke film de Fugees (Rumble in the jungle) te beluisteren zijn. In 1986 schiet Sonenberg Gasts filmschulden voor - in totaal meer dan 980.000 dollar.

>> K A K K E R L A K K E N