Allemaal uitslovers

Door HERMAN STAAL
Altijd zondagochtend om negen uur. De jaarlijkse basketbal uitwedstrijd van mijn team, Heren-2 van HSV uit Haren, tegen de studenten van Groene Uilen Heren-3 was altijd op dit tijdstip gepland.

Wat zou je van studenten verwachten? De eerste twee spelers van Groene Uilen komen brak en bleek om tien voor negen binnen. Wij van HSV zijn dan al een rustig rijtje aan het lopen om langzaam wakker te worden. Eén student komt naar ons toe. ,,Kunnen wij misschien een bal van jullie lenen. We zijn de sleutel van het ballenhok vergeten.'' Vooruit dan maar weer. Het zijn tenslotte ook studenten. Om negen uur zijn er vier spelers gearriveerd. Net voordat de scheidsrechter de wedstrijd wil beginnen, komt nummer vijf binnengehold. Klaar voor een nederlaag van een punt of dertig verschil.

Wat was de werkelijkheid? De jochies van Groene Uilen-3 zijn om half negen al fanatiek aan het heen en weer rennen. Schieten, passen, lay-ups. Het hele repertoire van de warming up komt uit de kast. Wij kijken een beetje verdwaasd naar dit tafereel. Dat wordt een vermoeiende wedstrijd! Wat een fanatiekelingen! Zeker allemaal zaterdagavond om half elf op bed gegaan, stelletje scheikundestudenten!
Een uur na de wedstrijd zitten ze aan de cola. Nog niet gedouched. Hun ruime verlies te verwerken. Want meestal wonnen we eenvoudig. Fanatiek waren ze wel, maar veel basketbaltalent hadden ze niet. Maar het moet gezegd, dat gold alleen voor Heren-3, het eerste van Groene Uilen was altijd en is nog steeds erg goed.

Het was altijd aangenaam om in het ACLO Sportcentrum in Groningen te komen;een prettige chaos van hockeyers die door de gangen aan het warmlopen waren, omdat het buiten te koud was. Schermers met van de rare witte pakken en caps op, waar je altijd wel even naar bleef kijken. Of de pezige types die aan de klimwand hingen. Zelf heb ik nooit zoveel gebruik gemaakt van de ACLO. Als ‘stadjer' was ik al lid van een basketbalclub toen ik ging studeren. Maar een ACLO-kaart had ik wel, die kostte maar een paar tientjes. En met één cursus badminton of een paar squashen had je die kaart er weer uit. ACLO, Academisch Centrum voor Lichamelijke Opvoeding. Het klinkt belegen, maar je kon via de ACLO ook duiken, frisbeeën en waterskiën en dan valt dat belegene wel mee.

De ACLO-kaart is sinds de tijd dat ik studeerde niet veel duurder geworden, hij kost nu 62,50 gulden (ook voor HBO-studenten). Het grootste obstakel om naar het sportcentrum in Paddepoel te gaan is de afstand. Vanuit de binnenstad is het al gauw een minuut of twintig fietsen, misschien net te veel voor de gemiddelde student. Maar als je dat hebt overwonnen, biedt de ACLO veel. Een keur aan cursussen (waar je soms wel wat voor moet bijbetalen) met sporten waar je anders niet zo snel mee in aanraking zou komen of die anders behoorlijk duur zouden zijn: bijvoorbeeld windsurfen, golf, triathlon, tai chi en unihockey een soort ijshockey in de zaal. En er zijn algemene uren waar je zo binnen kunt lopen: bijvoorbeeld aquajogging, badminton, basketbal, ski-voorbereiding. Via aangesloten verenigingen kun je verder alle belangrijke sporten in teamverband of individueel beoefenen.

Nu heb ik er spijt van dat ik niet meer van de ACLO gebruik heb gemaakt. Ik hoor ik van vrienden de verhalen over de lange fietstochten die de leden van wielerclub Tandje Hoger maakten. Over de grappen die voetbalclub Forward altijd uithaalde met ‘burgerclub' en aartsrivaal Be Quick (‘Be Kwak'), hoewel ze meestal het niveau van het stelen van de middenstip of het bekladden van de tribunes of het veld niet overstegen. En over de lange, dronken nachten in het clubhuis van The Knickerbockers.

Niet alles was aan mij besteed. Bommen bijvoorbeeld, ofwel het bewegen op muziek. Een jaar of tien geleden mateloos populair: in een grote sporthal met een paar honderd man een schreeuwende dame nadoen. Maar het bommen heeft de jaren negentig overleefd. Op de site van ACLO: ,,Of je nu van house of hiphop houdt, van romantische ballads, van schaatssprongen of van rekoefeningen, je komt altijd aan je trekken tijdens Bewegen Op Muziek!''

Nee, geef mij maar basketbal. Zelfs zondagochtend om negen uur tegen de fanatiekelingen van Heren-3. En het schiet me net te binnen: één keer zijn wij gigantisch door hen in de pan gehakt, en toen zaten zij na afloop aan het bier.