Tussen de pokémonkids

Door JOEP HABETS
Zijn goede voeding en geestelijke ontwikkeling te verenigen? Gedijen studenten op witte bonen in tomatensaus, en dat vier jaar lang? Zoeken naar verantwoorde en goedkope voeding in Maastricht.

Maastricht is de culinaire hoofdstad van Nederland. Gemeten naar het aantal inwoners heeft het verreweg de meeste goede restaurants van Nederland. Maar valt er ook goed en goedkoop te eten? Met de opdracht dat te onderzoeken ben ik naar Maastricht gestuurd. Op een paar honderd meter van het station voor de etalage van Patisserie Royale branden de vijftien gulden die de hoofdredacteur me heeft meegegeven, al in mijn broekzak. Zal ik ƒ14,75 uitgeven aan een aantrekkelijke vlaai van kloek formaat? Is dat goed? Is dat goedkoop? Ik vind van wel, voor de lekkerste rijstevlaai van Nederland. De maag is gevuld en de rest van de dag is gewijd aan het onderzoek naar wat ik ook voor die vijftien gulden had kunnen eten. Het overgebleven kwartje gaat in de collectebus voor de Maastrichtse dierenambulance.

Zo'n vijfenzeventig menukaarten, sandwich- en schoolborden later blijkt de vlaai helemaal geen gekke aankoop. Het is niet eenvoudig een volledige maaltijd voor vijftien gulden te krijgen.

Zoals verwacht is het reguliere restaurantwezen geen optie. Genieten van alleen een voorgerecht bij Toine Hermsen, het beste Maastrichtse restaurant met twee Michelinsterren, betekent daarna twee dagen vasten. De financiering van het zevengangenmenu met bijpassende wijn bij Beluga, één ster in de Michelingids, vergt drie weken hongeren. Maar dan krijg je wel kaviaar en een quiche van rabarber voorgezet.

Zelfs een pizza valt buiten het budget. In Il Giardino del Mamma is voor veertien gulden net een margherita te krijgen. Als het beleggingsfeest nog echt moet beginnen, houdt het na de tomatensaus en geraspte kaas al weer op.

In de eetcafés - oorspronkelijk een café waar je wat kunt eten, maar tegenwoordig door eigenaars van eenvoudige restaurants ook gebruikt als drempelverlangende type-aanduiding - blijken de dagschotels al gauw tussen de 17,50 en 22,50 gulden te doen. Wie genoegen neemt met een maaltijdsoep kan er nog wel terecht.

Al doen sommige zaken hun best de minder draagkrachtige restauranteter tegemoet te komen door eenvoudige schotels aan te bieden. Zo serveert café De Witte vaan Wieck ‘stekbroedgerechte' met bijvoorbeeld pilav, goulash of ‘staofvleis'. De echte maaltijdversie met gebakken ‘sjiefkes' en ‘veerse slaoi' kost 19,50 gulden. Bijkomend voordeel, je leert meteen wat Maastrichts.

Langzamerhand daal ik af naar de lagere regionen van de eetmarkt. Biedt de stationrestauratie uitkomst? Er wordt 17,50 gulden gevraagd voor een regelmatig wisselende dagschotel. De porties zijn ruim. De ambiance is rommelig, want de reizigers trekken zich er niet veel van aan dat het hier met enig gevoel voor overstatement een ‘brasserie' heet.

Het zelfbedieningsrestaurant van Vroom & Dreesmann heeft onder de vijftien gulden zalm, kipfilet of varkensvlees met veel frieten dan wel pasta. Er komt nog eens 5,25 gulden bij, om er met een portie sla een volledige maaltijd van te maken. Nee, dan McDonalds, die afficheert al een menu voor net geen tientje. Dat is grootspraak. Een BigMac menu bestaat uit 18 gram roze en 22 gram zachtgroene saus, 32 gram groente, 68 gram vlees, 86 gram brood, 142 gram frietjes en 526 gram cola. En je eet er ook niet lekker tussen een overmaat aan verpakkingsafval en pokémonkinderen.

Rest een gang naar de snackbar. Drie strippen kost de bustocht vanaf het Vrijthof naar Friture Martha in het stadsdeel Scharn, waar naar verluidt de beste friet van Maastricht wordt verkocht. Ze zijn niet slecht, maar ook niet opwindend lekker. En de terugreis kost weer drie strippen.

De beste mogelijkheden bieden de gewone cafés die hun klanten de keuze geven uit een beperkt aantal warme gerechten. Zo serveert café De Gijsbrecht voor 12,50 gulden een dagschotel, bijvoorbeeld varkensschnitzel met zigeunersaus, friet en sla. Al vanaf drie uur 's middags kun je er terecht. Het nabijgelegen steakhouse Evita heeft tot vier uur spareribs, appelmoes en friet voor 14,50 gulden in de aanbieding. Er is dus de grootste keus tussen drie en vier uur 's middags. Het tijdstip waarop de klassieke student net aan het ontbijt toe kwam, maar toen was er nog geen tempobeurs.

Als tijd geen geld kost, is zelf koken een optie. Voor vijftien gulden is een voortreffelijke maaltijd te maken.