NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

DANIELLE PINEDO
Het gebeurde tijdens een vakantie, op de camping in Oostkapelle. Rob wilde met zijn gezin nog even een duik in het zwembad nemen. Na een uurtje meldde zijn vrouw dat ze trek had: of hij mee ging lunchen. "Best", zei Rob en maakte aanstalten op te staan. Maar toen viel hij "patsboem voorover". Acute hartstilstand, constateerde een arts later.

In Rouw bij kinderen, een special van het KRO-programma Kruispunt beschrijft Rob's vrouw Ineke hoe zij en haar zoons de draad weer probeerden op te pakken na het fatale zwembadincident. In het begin vloeide er geen traan; de shock was te groot. Maar gaandeweg volgden ongeloof, verdriet en woede.

Ineke's 8-jarige zoon Stefan weigerde de naam van zijn vader in de mond te nemen. Bij de aanblik van zijn opgebaarde lichaam wendde hij zijn gezicht af. Zijn 4-jarige broertje zat na de crematie avond aan avond in zijn pyjama op de bank, de urn op schoot, alsof hij zijn vader knuffelde. Later speelden de kinderen het incident na. De een elektrocuteerde de ander en vervolgens werd er kundig gereanimeerd. "In huis werd veel doodgevallen" zegt hun moeder terugkijkend.

Vincent en Stefan zijn twee van de veertien scholieren van de christelijke basisschool De Lisbloem in Lisse die in anderhalf jaar tijd een ouder verloren. De school besloot de hulp van een externe deskundige in te roepen: de Amsterdamse studentenpredikant Ton Honig. Hij sprak met zowel de achtergebleven ouders als hun kinderen over wat doorgaans als een van de meest traumatische levenservaringen wordt beschouwd: de dood van een naaste. De makers van Rouw bij kinderen kregen toestemming om de groepssessies bij te wonen en hadden ook een aantal individuele gesprekken. Het geeft, al bij al, een indringend beeld van hoe een rouwproces verloopt.

Ook bij een langdurig sterfbed kunnen de nabestaanden zich overvallen voelen. Zo wist Nico al twee jaar dat zijn vrouw Marjan (34) aan borstkanker leed. Ze kozen voor euthanasie. Maar op de dag dat de "definitieve spuit" zou worden toegediend gaf hij zijn kinderen geen kans om afscheid te nemen; zijn vrouw had zich pas tegen het einde met haar lot verzoend. "Het ging te snel", constateert Nico. "Ik had mijn kinderen meer bij het ziekteproces moeten betrekken. In plaats daarvan heb ik ze bij familie ondergebracht - een voorstelbare, maar verkeerde beslissing."

Aangrijpend zijn de gesprekjes waarin kinderen terugkijken op de dood van hun moeder of vader. Nick herinnert zich "een aardige vrouw, met donkerbruin krulhaar". Bij de begrafenis was er veel visite, en o ja, in huis werd nadien niet meer gerookt. Na haar dood heeft Nick zijn moeder nog een keer aangeraakt: "Dat was eng, want ze voelde koud." Als zijn klasgenoot Vincent aan zijn vader denkt, maakt hij altijd paarse tekeningen: "Van paars weet ik weinig, net als van papa. Daarom horen ze bij elkaar. Raar hè?"

Helaas wordt nergens duidelijk hoe zo'n achtergebleven ouder beter had kunnen handelen. Predikant Honig stelt veel vragen - hoe reageerde uw zoon, heeft hij de begrafenis bewust meegemaakt, kon hij er met u over praten - maar geeft zelden een praktisch advies. De suggestie dat kinderen die een ouder hebben verloren later in hun leven "met nieuw gereedschap dat verlies alsnog moeten bewerken" klinkt aannemelijk, maar wat heeft de ouder daar op dat moment aan? Veel van de conflicten die na het overlijden tussen ouder en kind ontstaan, zijn terug te voeren op het onvermogen van ouders om hun eigen pijn te verwerken. Zoals een van hen zegt: "Ik leefde voor mijn kinderen. Voor mijzelf hoefde het eigenlijk niet meer."

Kruispunt: Rouw bij kinderen, RKK/KRO, zondag, Ned.1, 22.12- 22.52u.