Door onze correspondent PIETER KOTTMAN
PARIJS/CARCAN, 11 MAART. Het is een mogelijkheid die ontelbaar veel Fransen hebben: stemmen in de gemeente waar hun tweede huis staat. Vooral grote-stadsbewoners schaffen zich, zodra de financiën het maar enigszins toelaten, een tweede woning à la campagne aan. Ze zijn er ingeschreven als résident, betalen er lokale belastingen en hebben het recht er hun stem uit te brengen.

Zo woont ,,Nicole'' in de omgeving van Parijs en heeft ze een vakantiehuis in Carcan-Plage, aan de kust, bij Bordeaux. Ze brengt er, sinds ze drie jaar geleden met pensioen ging, in totaal ongeveer vier maanden per jaar door. Ze is er vandaag gaan stemmen: duizend kilometer heen en terug. En volgende week, als de tweede ronde van de gemeenteraadsverkiezingen wordt gehouden, gaat ze weer. Waarom ze zich al die moeite getroost? ,,Waar ik woon, maakt die ene stem van mij niet veel uit. Maar Carcan heeft nog geen 2500 inwoners: daar telt dus iedere stem. En ik wil de burgemeester dwarsbomen, al gaat hij moeiteloos herkozen worden.''

Het is de reden waarom ze niet met haar echte naam in de krant wil en ook niet vermeld mag worden waar precies haar eerste woning staat. ,,Men zou meteen weten, dat het om mij gaat.''

In Carcan doen drie lijsten mee aan de verkiezingen. De namen van twee lijsten zijn nietszeggend en verwijzen op geen enkele manier naar de grote landelijke politieke stromingen: ,,Leven in Carcan'', ,,Carcan voor allen''. Maar de derde lijst, ,,Chasse, Pêche et Tradition'', is die van de landelijke jachtlobby, in Acquitaine aangevoerd door Henri Sabarot, tevens burgemeester van Carcan. Telkens als de regering de jacht aan banden dreigt te leggen, deinzen de aanhangers van de beweging er niet voor terug om bij voorbeeld de provinciale wegen te blokkeren. Chasse, Pêche et Tradition heeft extreem-rechtse trekken, al was het maar omdat het de leden om één 'issue' gaat: de jacht.

,,Iedereen die hier een geweer kan vasthouden - en dat zijn er nogal wat - stemt op die lijst'', zegt Nicole. ,,Dus als ik een aardig contact met mijn buren wil houden, kunnen ze maar beter niet weten, dat ik voor anderen heb gestemd. Ik heb een tijdje in een dorpje in de Provence gewoond, waar de burgemeester vlak voor de verkiezingen alle oudjes langsging om ze wijs te maken dat hij voor hun pensioentje had gezorgd. Chantage of bedreiging kun je het niet noemen, maar er is een zekere sociale druk. Zo gaat dat in kleine plaatsjes.''

Vanochtend trof Nicole tot haar verrassing een onbekende ,,lijst'' aan in het stembureau: een papiertje met daarop één naam, van ,,een of andere boer uit de buurt''. Het is het gevolg van een andere eigenaardigheid van de Franse electorale wetten. In gemeenten met minder dan 2500 inwoners kan iedereen zich tot op de dag van de verkiezingen alsnog presenteren en proberen stemmen te vergaren.

Zie ook:

Vuile straten, schone handen (10 maart 2001)