Door een onzer redacteuren
Van de acht solisten die waren geëngageerd voor de uitvoering van Mahlers Achtste symfonie, waarmee het Koninklijk Concertgebouworkest en chef-dirigent Riccardo Chailly in januari 2000 het nieuwe milennium in gingen, zijn er slechts twee te horen op de onmiddellijk daarna gemaakte cd-opname.

Sharon Sweet en Petra Lang werden al voor de concerten ziek. Van de solisten die uiteindelijk bij de drie uitvoeringen wel op het podium stonden, werden er vier wegens onvoldoende prestaties of te weinig status afgekeurd voor de opname en fluks vervangen. Eén remplacant (de Amerikaanse tenor Ben Heppner) haalde de opnamesessie niet. De registratie van zijn partij werd later opgenomen in een lege Grote Zaal, waar de echo's van de bijna 400 uitvoerenden in deze ‘Symphonie der Tausend' definitief waren verklonken. Daarna werd Heppner digitaal ingedubd.

De Decca-techniek staat voor niets, op de zojuist uitgebrachte opname is van al het geswitch niets te horen en het lijkt alsof Heppner in de ensembles van het Veni, creator spiritus gewoon met de anderen meezong. In zijn soli klinkt hij prominent, iets vóór het orkest, maar dat hoort ook bij zijn voorgangersrol in het tweede deel, de slotscène uit Goethe's Faust. Als Doctor Marianus trekt hij immers de monumentale hemelse finale (Chorus mysticus) aan met zijn vermanende en verheffende oproep ‘Blicket auf'.

De extra kosten voor Heppner, boven het toch al exorbitante budget van enige honderdduizenden, zijn heel wel besteed: hij klinkt bevlogener en milder dan Jon Villars bij de concerten. Jane Eaglen (Magna Peccatrix) is bepaald geen verbetering op Linda Mabbs, hemels zingend tijdens de concerten. Peter Mattei bleef een goede Pater Ecstaticus, Jan-Hendrik Rootering (Pater Profundus) is veel beter dan Jyrki Korhonen, zoals Anne Schwanewilms hier Stephanie Friede ruim overtreft.

Samen met de destijds al zeer geprezen uitvoering door het Concertgebouworkest en vier koren is de opname van dit sacrale, alomvattende megawerk nu ook bij de solisten op zeer bevredigend en evenwichtig hoog niveau, indrukwekkend en stralend. Chailly, in beheerste brede tempi zeer uitgebalanceerd dirigerend, maakt ook op cd zijn ambitie om een veelal intieme en doorzichtige interpretatie te realiseren geheel waar. Zelfs waar de effecten massaal zijn, zoals in de machtige finale waarin het hele universum zindert, loopt het klankbeeld nooit dicht. Het is in meerdere opzichten een hoogtepunt in deze nog in uitvoering zijnde Mahlercyclus op plaat van het Concertgebouworkest, na die van Haitink nog slechts de tweede in de geschiedenis van het Mahlerorkest.

Mahler: Symfonie nr 8 o.l.v. Riccardo Chailly: Decca 467314-2 (2 cd).

Meer recensies in het muziekarchief