NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Tegen moord op mannen valt niets te ondernemen. Dat hoort bij de soort. Zij zijn het vaakst slachtoffer en dat is hun eigen schuld. Er zijn nooit hulpverleners opgestaan om daar iets tegen te doen. Moord op vrouwen en kinderen is daarentegen te voorkomen. Als we de plannen van de hulpverlenerslobbies uitvoeren, moeten we bij beide categorieën op nul uitkomen, terwijl het jaarlijks aantal moorden op mannen rond de 130 per jaar zal blijven zweven.

Deze week is een groep hulpverleners langs het avondnieuws en actualiteitenrubrieken getrokken om aandacht te vragen voor de mishandeling van en de moord op kinderen. Er moet meer geld tegenaan. Dat kan ik wel volgen, want de verhalen over wachtlijsten komen me bekend voor. Maar de roep om geld maakt me wantrouwig over de cijfers die het probleem moeten aangeven. SBS6-Nieuws had het over de mishandeling van 80.000 kinderen waarvan er 50 overlijden. Elders hoorde ik 50.000 slachtoffers waarvan er 80 overlijden. Dr. J. Willems, die het rapport opstelde, had het bij Heilig Vuur over een twee kinderen per week die door mishandeling overlijden. Dat is vier keer zoveel als het officiële aantal kindermoorden van 22 per jaar. Het Journaal had dus gelijk met de opmerking dat "wat achter de voordeur gebeurt, geheim is", want zelfs het CBS komt er niet achter. Knap van dr. Willems dat hij daar wel in is geslaagd. Hulpverleners scharen ook alle moorden op vrouwen onder huiselijk geweld. De Baantjer- achtige gevallen zijn dus kennelijk definitief de wereld uit en daar kan Justitie trots op zijn. Overval, roof, zinloos geweld op straat, voorbedachte rade valt niet onder het door hulpverleners gebezigde jaarlijkse cijfer van 75. Maar volgens het CBS zijn er in 1998, het laatst bekende jaar, 47 vrouwen vermoord. Ze moeten bij televisieredacties vaker het statistische zakboek raadplegen en zich afvragen waarom de krant zo weinig over al die moorden bericht. Heidi Iepema van Heilig Vuur was niet nieuwsgierig naar de manier waarop dr. Willems zijn cijfers had verzameld. Verontwaardigd vroeg ze waarom er niets tegen deze missstanden gebeurt. In de reportage werd dat impliciet duidelijk. Het ging over Riet Monteyn die een kinderrecherchebureau had opgericht. Een hulpverlener zei dat hij haar werk waardeerde maar dat ze wel als een "olifant door de porseleinkast ging". "Ze kijkt te eenzijdig naar het kind en vergeet daarbij dat het een vader en moeder en broertjes, zusjes en een school heeft en dat je het kind in die situatie moet helpen", zei hij. De relatie van een kind tot een mogelijk mishandelende ouder ligt ingewikkelder dan die tot een niet-verwante dader. De overheid is in het verleden ook wel doorgeschoten in opsporing en behandeling. Zou het probleem, afgezien van de bezuinigingen, misschien toch niet zo gemakkelijk oplosbaar zijn?

Helaas moet de kinderhulpverlening concurreren met andere verwaarloosde zorgsectoren. Zembla had een helder verslag over de kaalslag van minister Borst met organisatietekeningen, interviews en ingesproken commentaar. Volksgezondheid is een chaos, topfunctionarissen komen en gaan. Van de 21 directeuren zijn er afgelopen twee jaar twaalf verdwenen. Toen Borst begon, werden extra oogartsen opgeleid wegens een tekort maar door haar extra bezuinigingen kwamen ze niet aan het werk. Nu zijn de wachtlijsten nog langer.

Borst heeft de hele sector van zich vervreemd. Het is ongekend in het poldermodel dat alle betrokken partijen zich voor de camera zo vernietigend uitspreken over een minister. "Als wij als instellingsdirecteur onze tent zouden runnen als het departement zou ik binnen een jaar op straat staan", zei de voorzitter van de werkgevers, P. Bottelier. Maar Borst blijft, Borst blijft altijd. Ze belooft beterschap en zuigt zich vast aan haar politieke macht. Een slecht manager maar met een televisiegenieke uitstraling van nuchter verstand. Wat doen de feiten er dan toe, want wie kijkt er nog naar Zembla.

( a d v e r t e n t i e s )