NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HESTER CARVALHO
Bettie Serveert, de Nederlandse groep rond zangeres Carol van Dijk, heeft na tien jaar haar presentatie veranderd. Pas sinds het verschijnen van de vierde cd Private Suit (2000), wordt Van Dijk naar voren geschoven als blikvanger.

Vroeger verstopte ze zich als er fotosessies waren. Maar door de inbreng van nieuwe drummer Reinier Veldman, die opmerkte: "Bettie heeft geen gezicht. Ga vooraan staan, je bent toch de zangeres?!", is ze zich bewust geworden van haar rol. Dit inzicht is meteen beloond met een portret van de persoon Carol van Dijk door Lotje IJzermans, dat de VPRO vanavond uitzendt in Loladamusica. Het is een interessant maar ongemakkelijk programma geworden over een vrouw die zich duidelijk nog niet goed raad weet met die nieuwe status. Hoewel ze in de live- fragmenten, waarmee het interview wordt afgewisseld, te zien is als een gevoelige, bevlogen zangeres, is ze tijdens de gesprekken weinig toeschietelijk. Ze verbergt zich achter een lach of gefriemel aan haar haar. Van Dijk zegt het letterlijk zelf: ze is nu eenmaal geen spontane, gezellige meid.

Toch geeft het programma uiteindelijk wel antwoord op de vraag hoe ze zo geworden is. Ooit was alles anders. We zien Super-8 filmpjes van de kleine Van Dijk, in Canada, spelend met haar honden, in het bos rond het huis. Die idylle werd verstoord toen ze een jaar of zes was, want haar ouders gingen scheiden. Moeder Van Dijk keerde met twee dochters terug naar Nederland waar ze bij grootouders kwamen te wonen in een volkswijk in Deventer. Op school werd ze gepest om haar gebrekkige Nederlands en haar kleren ("We kenden de code niet", zegt Van Dijk), en vader werd door moeder van alle gezinsportretten afgeknipt. Het uitbundige meisje veranderde op slag in een mensenschuw, verlegen kind. Na dit verhaal duurt het een tijd voordat het programma weer gaat boeien. Er wordt tussendoor met Van Dijk een zangles bezocht, en teruggegaan naar Arnhem, waar Bettie Serveert ooit begon. Daar vormde Van Dijk met vrienden en geestverwanten een hechte groep 'afwijkende' mensen. Wat er precies zo eigen aan ze was, wordt niet duidelijk. Lotje IJzermans vangt bot als ze wat uitgebreider wil ingaan op de tijd dat Van Dijk, een paar jaar geleden, alles kwijt was: "Relatie, geld, platencontract, mijn huis, alles dat belangrijk voor me was had ik verloren." Over de beëindigde relatie wil ze het verder niet hebben.

Bij de vraag hoe het daarna met haar ging, wordt het portret weer interessant. Ze vertelt hoe ze eindelijk de vrijheid voelde die ze op jonge leeftijd was kwijtgeraakt. Hoe ze op haar dertiende had beseft dat het terugvinden van die jonge Van Dijk het enige essentiële was in dit bestaan, en dat haar dat nu goeddeels is gelukt. Het is een mooi verhaal, maar het komt er mondjesmaat uit. Je vraagt je af hoe het Van Dijk als 'blikvanger' van de band zal vergaan.

Loladamusica, Ned.3, 20.00-20.45u.

( a d v e r t e n t i e s )