NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Gisteren zag ik de reden bevestigd waarom ik nooit lid ben geworden van Greenpeace. De waarheidsliefde komt daar op de tweede plaats.

Dat werd getoond in Een Geschenk uit de Hemel, de Slag om de Brent Spar. Een even grondige als beeldrijke documentaire die zo aan het buitenland verkocht kan worden. In de strijd om het laten zinken van een olieboortoren van Shell had Greenpeace het nieuwsmonopolie en dat is de juistheid van de berichtgeving niet ten goede gekomen. De gevaarlijke stoffen in het booreiland bleken een fractie van wat Greenpeace zou hebben "gemeten". Achteraf, erkent iedereen, was het in zee dumpen van de schoongemaakte Brent Spar zo gek nog niet. Maar de beelden van het gevecht waren om van te watertanden. De Greenpeace-bezetters van het booreiland waren waarschijnlijk na een paar maanden afgedropen als de Shell hen daar had laten zitten. Na de aanvankelijke berichten waren de bezetters eenzaam geworden. Maar de Shell wilde de geplande schoonmaak kost wat kost doorzetten en kreeg veel te laat in de gaten dat de strijd tegen de bezetters prachtig televisie- en fotomateriaal opleverde. Brent Spar werd wereldnieuws. David Greenpeace tegen Shell Goliath met camera's als belangrijkste wapen.

De beste foto was een hand van een Shellman voor de lens met schuin opzij een andere man met een Shell-helm die iemand arresteerde. Dat vatte alles prachtig samen, vond een toenmalige bezetter achteraf. Bij het hijsen van het anker van het booreiland Brent Spar bevond de rubberboot van Greenpeace zich bij de zware ketting en vielen er twee mannen overboord. Een reddingsboot van de Shell viste hen op. Wat werd het wereldnieuws? Shellboot ramt Greenpeaceboot en twee mannen raken te water. Foto's op voorpagina's, aankondigingen in alle nieuwsuitzendingen. De BBC, ARD, CNN, de kranten, noem maar op, ze aten allen uit de hand van de milieubeweging. De "feiten" over het gif in het booreiland werden klakkeloos overgenomen. Shells persdienst was totaal knock out en het gesleepte booreiland moest rechtsomkeert maken. De oprichters van De Nieuwe Omroep moeten die documentaire eens goed bekijken. Prachtig voorbeeld van de objectiviteit die de kijkers te wachten staat. Greenpeace en andere organisaties zijn waarschijnlijk te verstandig om hun leden aan deze omroep weg te geven, want de media geloven hen nu al klakkeloos. Een eigen net zou die comfortabele positie wel eens in gevaar kunnen brengen. Ik denk terug aan de verslaggeving van Jacques de Milliano van Artsen zonder Grenzen voor het Nos- Journaal over de oorlog in Oost-Zaïre. Zijn veel te hoge schattingen van het aantal doden waren goed voor zijn verenigingskas maar de gewenste militaire interventie bleef uit. Bij Greenpeace is weinig veranderd. Ze zoeken milieu-iconen. Een maand of wat geleden zag ik in alle nieuwsprogramma's en kranten beelden over het enteren van een Japanse walvisvaarder. Een Greenpeace-activist had zich met een haak vastgehecht aan de speklaag van een walvis die werd binnengetrokken. Die stunt was het verhaal, meer niet. Alle nieuwsbrengers geloven wat Greenpeace van walvissen vindt. Toch zou het interessant zijn om uit te zoeken of gecontroleerde walvisvaart zo schadelijk is voor het milieu. Sommige soorten zijn beter vertegenwoordigd dan de haring. Waarom dan geen haringmoratorium? Zo winden Noorwegen en Japan zich op over een moratorium dat plotseling werd afgekondigd, nadat eerst nauwkeurige afspraken waren gemaakt over bevissing en toezicht. Dat toezicht is bij de grote walvis gemakkelijker dan bij de kleine haring. Maar ik heb nog nooit een schattige plastic haring in een zwembad zien drijven en daar heeft Nederland geluk mee. De walvis is ook leuker dan een enkelwandige olietanker die bovenop een golftop al kan breken. Als ze die nou hadden aangepakt in plaats van de Brent Spar...